Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Η δημοκρατία στο απόσπασμα...

Παραμονές της Εργατικής Πρωτομαγιάς, μιας μέρας ορόσημο για το λαό γενικότερα, αποφασίζεται το αλυσοδέσιμο της χώρας μας στα πειρατικά καράβια αμερικανών και ευρωπαίων. Εκεί όπου θα τραβάμε κουπί, ενόσω αυτοί θα κουρσεύουν τις ζωές μας...

Μην τους πιστεύετε όταν λένε ότι λόγω εκτάκτων περιστάσεων, όπως είναι τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, αναγκάζονται να μπήγουν το μαχαίρι, όλο και πιο βαθιά, στο σώμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Λένε ψέματα. Ολες οι χώρες στην ΕΕ έχουν υψηλά ελλείμματα και χρέη. Τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα, αλλά ανακοινώνονται σε δόσεις, για να μη φουντώσει η λαϊκή αγανάκτηση. Για να εξουδετερώσουν την αντίδραση και την οργή του λαού που, μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και υποσχέσεων για το ...καλύτερο, βομβαρδίζεται συνεχώς με μέτρα που ευτελίζουν τελείως το (έτσι κι αλλιώς) πενιχρό εισόδημα, απειλείται με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, τού μειώνουν δραστικά το μισθό, χάνει κυριολεκτικά τη σύνταξή του, παραδίνεται βορά στις ορέξεις της πλουτοκρατίας...

Παραμονές της Πρωτομαγιάς, λοιπόν, έχουν μπει στο χορό και οι "δημοσιογράφοι" για να δώσουν χείρα βοηθείας στο σύστημα. Διάβασα, έφριξα και παραθέτω αυτούσιο το παρακάτω άρθρο κι ο καθένας ας κάνει τα δικά του σχόλια:

«Γύψος»!

Θεωρούμε αναγκαίο να επισημάνουμε εκ προοιμίου ότι το κείμενο που θα ακολουθήσει θα σας προκαλέσει ανατριχίλα. Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι όπως - κατά τον Μαρξ - το έγκλημα πρέπει να καθίσταται όσο πιο ατιμωτικό γίνεται μέσω της δημοσίευσης και της ανακοίνωσής του, το ίδιο ακριβώς ισχύει με την ξεφτίλα και με τη «μαυρίλα».

Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε, επίσης, ότι:

α) είναι απαραίτητο να γίνει γνωστό, να γίνει πασίγνωστο, το πώς διαμορφώνεται η κυρίαρχη προπαγάνδα του συστήματος αυτήν την περίοδο, και

β) διότι αυτό το - όπως θα διαπιστώσετε - ιδιότυπο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αποτελεί μια πέραν πάσης αμφιβολίας απόδειξη για το χαρακτήρα των μέτρων που από κοινού λαμβάνουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ.

***

Μετά την αναγκαία εισαγωγή, πάμε στο συγκεκριμένο κείμενο.

Αποστολή του συντάκτη του είναι να κοινοποιήσει σκέψεις (ή μήπως και συστάσεις;) σχετικά με το «πώς» το πολιτικό σύστημα πρέπει να κινηθεί «για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα». Και διευκρινίζει (σ.σ.: Παρακαλούμε την προσοχή σας):

«Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός" ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (...). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μια τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα (...)»...

Η ελεγεία υπέρ της επιβολής του ...δημοκρατικού «γύψου», που μόλις διαβάσατε, φέρει την υπογραφή «Τάσος Τέλογλου».

Δημοσιεύτηκε ως δικό του σχόλιο, με ημερομηνία «28/4/2010» και ώρα «10:20:31 π.μ.», στο άρθρο του στο ηλεκτρονικό σάιτ «Protagon.gr» που αποτελεί την ιντερνετική εκδοχή της τηλεοπτικής εκπομπής «Πρωταγωνιστές» του κ. Σταύρου Θεοδωράκη (MEGA), με την οποία συνεργάζεται ο κ. Τάσος Τέλογλου, δημοσιογράφος της «Καθημερινής» και του «Σκάι», ιδιοκτησίας του εφοπλιστή Αλαφούζου.

***

Στο άνωθεν «μανιφέστο», όπου τόσο περίτεχνα εισάγεται η λέξη «δικτατορία» στο κομψό λεξιλόγιο περί της «σωτηρίας» του τόπου, εδώ όπου χάσκει η δημοκρατική χρεοκοπία των εισηγητών ενός καθεστώτος, όπου «ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός"», και να τεθούν σε «αναστολή», όπως η απεργία, αλλά ακόμα και η διαμαρτυρία (!), είναι αναγκαίο να δοθεί η δέουσα προσοχή.

Οχι λόγω του ειδικού βάρους του συντάκτη του. Ούτε διότι η άποψη που προωθεί δείχνει να έχει ισχυρά ερείσματα μεταξύ των (υπόλοιπων) «σωτήρων» του τόπου.

Αλλά γιατί το όλο πνεύμα του κειμένου αποδίδει περίφημα τι κρύβεται πίσω από το μανδύα της «αντικειμενικότητας», του «πλουραλισμού», του «ρεαλισμού» και της «νομιμότητας», με τον οποίο κυκλοφορούν επιφανείς διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Και για έναν επιπλέον λόγο, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ: Ότι, δηλαδή, ανάμεσα στις πολιτικές αποφάσεις, από τη μια, και στις μεθόδους εφαρμογής τους, από την άλλη, υπάρχει πάντα η ίδια αέναη διαλεκτική σχέση: Όσο πιο σκληρές, όσο πιο επώδυνες είναι αυτές οι αποφάσεις, τόσο πιο απροκάλυπτη, τόσο πιο «μαύρη» είναι και η μέθοδος της επιβολής τους.

Η «μαυρίλα» των μέσων για την επιβολή των μέτρων είναι ευθέως ανάλογη της «μαυρίλας» του περιεχομένου των μέτρων. Κι όσο πιο ωμή είναι η μέθοδος ή οι κατασταλτικές προτροπές για την επιβολή αυτών των μέτρων, τόσο πιο αντιλαϊκή, τόσο πιο απάνθρωπη ομολογείται ότι θα είναι η επενέργεια της εφαρμογής τους για τη ζωή και την επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Τόσο απάνθρωπη, ώστε κάποιοι ακραιφνείς θιασώτες της «αστικής δημοκρατίας» να διαφημίζουν ακόμα και τον κοινοβουλευτικό «γύψο», ως μέσο για την «ακινητοποίηση» του «ασθενούς επί της κλίνης»...

Γράφει: ο Νίκος Μπογιόπουλος
(Ριζοσπάστης, 30/4/10)




Κυριακή 25 Απριλίου 2010

"Ο Αφοπλισμός του Άρη"

Ο Ζακ-Λουί Νταβίντ, 1748-1825 (η βιογραφία του εδώ) είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του νεοκλασσικισμού στη γαλλική ζωγραφική τέχνη. Ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος αντρώθηκε μέσα στις φλόγες της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν προσωπικός φίλος του Ροβεσπιέρου και είναι γνωστός στο ευρύ κοινό με τον φημισμένο του πίνακα "ο θάνατος του Μαρά". Ο Νταβίντ φιλοτέχνησε τον πίνακα που βλέπουμε σε διάστημα δύο χρόνων (1822-1824) και δήλωσε ότι με αυτόν "κλείνει" ως καλλιτέχνης. Πραγματικά ήταν η τελευταία του δημιουργία, αφού σκοτώθηκε σε ατύχημα το 1825...

Ο πίνακας ονομάζεται "ο αφοπλισμός του Άρη από την Αφροδίτη". Πραγματικά βλέπουμε τον θεό Άρη να αφήνεται στις φροντίδες της ερωμένης του θεάς Αφροδίτης, την οποία βοηθούν οι Τρεις Χάριτες και ο μικρούλης Έρως. Ο Μεγάλος Πολεμιστής γυρνώντας από το πεδίο της μάχης ξεκουράζεται, ξαρματώνεται από τις αιθέριες υπάρξεις και υποκύπτει στη γαλήνη και την ομορφιά της αγάπης και αφοσοίωσης των οικείων του, σε μια χαλαρωτική κούπα γλυκού οίνου, στην άνεση και ασφάλεια της ουράνιας οικίας του στο Πάνθεον... Όμως, ο θεός του πολέμου κρατάει πάντα το δόρυ παρά πόδας, το ήρεμο πια πρόσωπό του σκιάζεται από την σκέψη και την ευθύνη της επόμενης μάχης που έρχεται!

Οι αλληγορίες του θέματος σχετίζονται εύκολα με την αγαπημένη μας ομάδα τον ΑΡΗ και τον μεγαλειώδη λαό της και όχι μόνο λόγω της προφανούς ονομαστικής συγγένειας! Ο ΑΡΗΣ μας γυρνά, από μια μεγάλη μάχη κομβικής σημασίας που έδωσε, στην πόλη και στο γήπεδό του και με τη φροντίδα των πιστών του οπαδών (που δεν τον αφήνουν μόνο του ποτέ) θα ξεκουραστεί και θα ανακάμψει για την επόμενη μεγάλη μάχη που είναι ορισμένη σε τρεις μόλις ημέρες από σήμερα. Και αν και παραζαλισμένος από την ήττα θα σηκωθεί πάλι όρθιος να πολεμήσει ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΗΣ ! Δίπλα του, με άσβεστη αγάπη (όπως το υποδηλώνει η ίδια η θεά της αγάπης), θα'ναι οι χιλιάδες φίλοι του και συστρατιώτες - στα εύκολα και στα δύσκολα, στις νίκες και στις ήττες!

Το θαυμάσιο αυτό έργο του Νταβίντ, όσο το παρατηρώ, μου γαληνεύει την ψυχή και με κάνει να αναστοχάζομαι την ιστορία και την πορεία του μεγάλου μας συλλόγου... με γεμίζει δύναμη για τους αγώνες που έρχονται! Και κυρίως κρύβει μέσα του πολλά και μεγάλα νοήματα!

Γι'αυτό και το αφιερώνω πρωτίστως στους 25.000 ήρωες που ήταν παρόντες στη μάχη (και οι οποίοι, πάντως, ΚΕΡΔΙΣΑΝ και με διαφορά τη δική τους μάχη της κερκίδας και είναι στεφανωμένοι ΚΥΠΕΛΛΟΥΧΟΙ της σωστής κι αγωνιστικής οπαδικής συμπεριφοράς). Η σκέψη μου, το βράδυ του Σαββάτου, ήταν μαζί τους στο ατέλειωτο ταξίδι της επιστροφής...

Επίσης το αφιερώνω στους καλούς φίλους συν-αρειανούς και συν-μπλόγκερς: στον "βόρειο" Animation, στο "συντοπίτη" Demo.k, στους "αθηναίους" Kanthar0 και Pansofix, στον "νότιο" (εκ Χαρτούμ) "κολινδρινό" VAD-Απουρώ και φυσικά, μέσω των δικών τους blog, σε όλους τους "κίτρινους" φίλους τους ! Αδέρφια απολαύστε την ομορφιά του έργου, συνοδεία ενός καλού κρασιού, μιας καλής μουσικής και πάρτε ανάσες! Μας χρειάζονται για το αύριο! Στο κάτω-κάτω ποιός είπε ότι μια μάχη θα κρίνει και τον πόλεμο;

Υ.Γ. Κριτική στον αγώνα δεν κάνω. Την "δουλειά" αυτή γνωρίζουν καλύτερα να την κάνουν, τεκμηριωμένα και αμερόληπτα, ο Kanthar0s, ο Animation και ο "ομόχρωμος" φίλος Baladeur...

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Η μέρα της μαρμότας


Έχετε δει την καλή ταινία "Η μέρα της μαρμότας" με τον Μπιλ Μάρρεϊ ; Εκεί όπου ο ήρωας εγκλωβίζεται χρονικά στη χειρότερη, ως τότε, μέρα της ζωής του την οποία και ξαναζεί (σε κάθε διαφορετική της προοπτική) ξυπνώντας κάθε μέρα την ίδια ώρα, με τον ίδιο τρόπο...
Τον τελευταίο καιρό έχω την εντύπωση ότι πρωταγωνιστούμε όλοι μας στην ίδια ταινία! Μόνο που κάθε εναλλαγή της ημέρας που ξαναζούμε γίνεται και εφιαλτικότερη...

Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
η χώρα βρίσκεται υπερχρεωμένη με ευθύνη των κυβερνήσεων, που βεβαίως εμείς ψηφίσαμε, οι οποίες ξεπουλήσαν όλες τις δημόσιες υπηρεσία και επιχειρήσεις (που δημιουργήθηκαν αποκλειστικά από το δικό μας καθημερινό μόχθο) στηριζόμενες στη δική μας ανοχή...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
τρομοκρατούμαστε από ΜΜΕ, που βεβαίως εμείς παρακολουθούμε, και άλλους παράγοντες του συστήματος ότι για να σωθούμε χρειάζεται να πέσουμε στα δόντια των ξένων χρηματοπιστωτικών καρχαριών...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
μαθαίνουμε ότι μια χούφτα τράπεζες, που βεβαίως εμείς ενισχύουμε, να έχουν καθαρά κέρδη πολλαπλάσια του εθνικού μας ελλείμματος...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
ακούμε ότι η εκκλησία, που βεβαίως εμείς ακολουθούμε, να κατέχει τεράστια περιουσία και εκατομμύρια στρέμματα γης αλλά να μην φορολογείται...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
μας ενημερώνουν ότι η σύνταξή μας, που βεβαίως εμείς χιλιοπληρώσαμε ήδη, θα μας χορηγείται μειωμένη μετά από μισού αιώνα εργασία...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
μας λένε ότι τα σχολειά μας, που βεβαίως εμείς τα χρυσοπληρώνουμε, θα αξιολογούνται από τις "αγορές" και θα έχουν χορηγούς γιατί δεν "βγαίνουν"...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
βλέπουμε τα νοσοκομεία μας, που βεβαίως εμείς χτίσαμε, να μην λειτουργούν...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και:
μας αλλάζουν τους δήμους και τα χωριά που γεννηθήκαμε, που βεβαίως εμείς παρατήσαμε, για να κάνουν μικρές κυβερνήσεις, με τους δικούς τους μηχανισμούς και στρατούς...
Ξυπνάμε κάθε πρωί και: ......
Ξυπνάμε κάθε πρωί και: ......

Τελικά, ο τύπος στην ταινία κάνει την δική του επανάσταση, αφού έχει ξαναζήσει την μέρα του καμιά χιλιαριά φορές, και μπορεί να ξεμπλοκαριστεί από αυτή την χρονική παγίδα και να ζήσει καλύτερα... ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ;

Διαβάζω σε επιστημονικό άρθρο ότι: «Η μαρμότα χρησιμοποιεί ένα χημικό όπλο. Αν προλάβει, ραντίζει τον εχθρό της με ένα βρομερό υγρό από τους αδένες του πρωκτού της και η αηδιαστική του επίδραση διαρκεί αρκετά.» Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, τότε θα περιμένουμε να πεθάνουμε από δυσωδία;

σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Ακούω το "Για ένα κομμάτι ψωμί" των Κατσιμηχαίων και οργίζομαι:

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Τα Γεφύρια της Πόρτας

Τα γεφύρια ανέκαθεν χτίζονταν για να μπορούν οι άνθρωποι να επικοινωνούν.

Ως φόρο τιμής σ'αυτήν την πανανθρώπινη ανάγκη, που στις μέρες μας φαντάζει επιτακτική, αναρτώ (με τη σειρά που τα βρίσκουμε) τις φωτογραφίες των πέντε (!) γεφυριών της Πύλης μου ("Πόρτας") πάνω στο πανέμορφο ποτάμι της, του "Πορτιάτη"...

Το γεφύρι της Παλαιοκαρυάς, στην αρχή περίπου του ποταμού, χτισμένο από τον "γεφυροποιό" Άγιο Βησσαρίωνα το 1530 με μήκος 26 μ. και τον εντυπωσιακό τεχνητό δωδεκάμετρο καταρράκτη του.

Η γέφυρα "Κονδύλη", χτισμένη με αρχιτεκτονικό στυλ "μεσοπολέμου" το 1934-36 με μήκος 45 μ. ήταν η πρώτη αμαξιτή γέφυρα της περιοχής. Τ0 1943 ο ΕΛΑΣ έβαλε εκρηκτικά για να τη ρίξει και να μην περάσουν οι Γερμανοί, έπεσε όμως μόνο το ένα βάθρο και έτσι μετά τον πόλεμο μπόρεσε να αποκατασταθεί!

Η περίφημη "Καμάρα" του Αγίου Βησσαρίωνα, χτισμένη από τον ίδιο το 1514 με μήκος 67 μ. (το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι της Θεσσαλίας) που αποτελούσε για 400 χρόνια τη μοναδική δίοδο μεταξύ Θεσσαλίας και Ηπείρου! Οι θρύλοι για τις νεράϊδες της ζουν ακόμα!

Η νεότερη της παρέας "Κρεμαστή" πεζογέφυρα του 1981 με 120 μ. μήκος, ενώνει την Πύλη με το βυζαντινό οικισμό της Πόρτα-Παναγιάς και τον ομώνυμο ναό του 1283 και ήταν η πρώτη στα Βαλκάνια που χτίστηκε και στηρίχθηκε με αυτήν την τεχνική! Στο βάθος διακρίνεται η 5η γέφυρα...

Η Γέφυρα "Γκίκα", του 1960 με μήκος 170 μ., είναι η τελευταία γέφυρα πριν ο Πορταϊκός Ποταμός πάρει την... άγουσα για τον μεγάλο Πηνειό. Ενώνει την Πύλη με τα χωριά του Κόζιακα, στα βήματα του Θεού Ασκληπιού!

Υ.Γ.1 Όπως βλέπετε είναι καθαρή επάνω της και η σφραγίδα του Θεού ΑΡΗ, πράγμα που με οδηγεί να την... αφιερώσω σε όλα τα αδέρφια Αρειανούς :)) [και όχι: δεν το'γραψα εγώ!]

Υ.Γ.2 Πάντως κατά διαβολικά... κίτρινη σύμπτωση περνούσε εκείνη τη στιγμή ένας πιτσιρικάς με το ποδήλατό του που φορούσε τη φανέλα του Κόκε !!! Αν αυτό δεν είναι σημάδι... γεφύρωσης στόχων για τον τελικό Κυπέλλου, τότε ποιό είναι;