Τα μαγαζιά κατεβάσαν τα ρολά, τα γιαπιά (όσα μείναν) ερήμωσαν, οι υπηρεσίες νέκρωσαν και η μικρή μας πόλη "ξύπνησε" από τις φωνές και τον παλμό της συγκέντρωσης εκατοντάδων πολιτών στην κεντρική της πλατεία. Ήταν ραγδαία η βροχή που έπεφτε σήμερα στα Τρίκαλα και έκανε κρύο αλλά οι διαδηλωτές φαίνονταν να αψηφούν το γεγονός, μιας και έχουν να αντιπαλέψουν τη θύελλα της Τρόϊκας και των ντόπιων συνεργατών της. Άλλωστε ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται!
Από νωρίς συνέρρεε μέγα πλήθος στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Η κεντρική ομιλήτρια του ΠΑΜΕ υπό το άγρυπνο βλέμμα του Στρατηγού Σαράφη.
Και μετά, πορεία με μπροστάρηδες τους πολύπαθους αγρότες με τα τρακτέρ τους.
Η πινακίδα μοιάζει να λέει: "υποχρεωτική πορεία εμπρός!"
Μέγα πλήθος, υπό βροχήν!
Οι εργάτες οικοδόμοι πάντα στους δρόμους του αγώνα!
Διασχίζοντας τον Ληθαίο ποταμό.
Το... βαρύ πυροβολικό της διαδήλωσης "καταλαμβάνει" την πόλη!
Η "κατάληψη" της πρώην Νομαρχίας, νυν Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων.
Δεν σκύβουμε το κεφάλι!
Απειθαρχία - Αντίσταση - Ανατροπή το τρίπτυχό μας!
Δεν σταματάμε αν δεν δικαιωθούμε!
Υ.Γ. Η τελευταία φωτογραφία εξαιρετικά αφιερωμένη στην καλή φίλη Black Bedlam!
Η ιστορία είναι παλιά σαν την αλήθεια. Υπάρχει βαθιά οικονομική κρίση του καπιταλισμού.
Τελευταία, πολύ αγχωμένα, κάποιοι (ακόμα και οι κυβερνητικοί) προσπαθούν να της προσδώσουν χαρακτήρα κατοχής των "ξένων" σε βάρος των "ελλήνων", τσουβαλιάζοντας στους τελευταίους το λαό και την αστική τάξη... θύματα και θύτες δηλαδή! Στοχεύουν στην απόκρυψη της αλήθειας: ότι η άρχουσα τάξη της Ελλάδας συνειδητά συμμετέχει σ'αυτόν τον πόλεμο, σ'αυτήν την κατοχή. Όμως, στα πλαίσια της αλληλεξάρτησης του κεφαλαίου και της παγκόσμιας αγοράς και λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης συμμετέχει από υποδεέστερη θέση στην καπιταλιστική πυραμίδα και όχι γιατί κάποιοι "κακοί" την υποχρεώνουν. Στον ανταγωνισμό των "μεγάλων ψαριών" δεν μπορούν να υπάρχουν ισότιμες σχέσεις... γιατί οι κεφαλαιοκράτες, όπου γης, συνυπάρχουν και ανταγωνίζονται μεταξύ τους με βάση το μέγεθός τους και όλοι μαζί κάνουν πολέμους και κατοχές στους λαούς χτυπώντας τα δικαιώματά τους στη ζωή.
Το ξεπέρασμα της κρίσης τους, στα πλαίσια του συστήματός τους, απαιτεί και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Για την ώρα, το κεφάλαιο (και στη χώρα μας, συνεπές στην απάτριδη καταγωγή του) καταστρέφει την εργατική δύναμη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, οδηγεί στην πτώχευση το λαό για να γλυτώσει το ίδιο ή τουλάχιστον να καθυστερήσει όσο γίνεται την καταστροφή ενός μέρους του... Τελικά, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κερδίζει το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο: να χάνει ο λαός, γι'αυτό και πάντα θα ζητούν θυσίες.
Από την άλλη, για να κερδίσει ο λαός πάλι μόνο ένας τρόπος υπάρχει: να ηττηθούν οι πλουτοκράτες! Δρόμος χωρίς γυρισμό, απαιτεί τη διαμόρφωση ισχυρής κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας ενάντια στα διεθνή και ντόπια μονοπώλια, ενάντια στην τρόϊκα ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ, ενάντια στα κόμματα που τους υπηρετούν. Απαιτεί ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ της λαϊκής ενότητας και συμμαχίας με μόνη προοπτική τη λαϊκή εξουσία!
Και μέσα σ'αυτή την ιστορία λάμπει η αλήθεια του εφικτού, αρκεί να το πιστέψουμε!
Στους αγώνες που γίνονται ΠΑΜΕ μαζικά, οργανωμένα, συνειδητά!
Το μέλλον είναι απέναντι και μας χαιρετά!
Τις προάλλες άκουσα ξανά το"North Country Blues" του Bob Dylan, την ιστορία μιας γυναίκας στην μεταπολεμική Αμερική (δεκαετία του '60) και η φωνή της Joan Baez με "στοίχειωσε"... Μετέφρασα τους στίχους (οι ποιητές της παρέας συγχωρήστε με) για να διαβάζετε την ιστορία καθώς θα ακούτε την συγκλονιστική φωνή. Γιατί, όντως, η ιστορία είναι παλιά σαν την αλήθεια. Και παγκόσμια...
Ελάτε φίλοι συγκεντρωθείτε ένα γύρο
Και θα σας πω μια ιστορία
Από πότε που το ορυχείο του κόκκινου σίδερου στέρεψε
Κι έχουν μείνει τα παράθυρά του φραγμένα με χαρτόνια
Και οι γέροντες αραγμένοι στα παγκάκια
Σας λέω τώρα ότι η όλη η πόλη είναι άδεια.
Στο βόρειο άκρο της πόλης
Τα παιδιά μου μεγαλώνουν
Εγώ όμως μεγάλωσα στην άλλη μεριά
Όταν στις πρώτες ώρες της νιότης μου
Η μητέρα μου αρρώστησε βαριά
Κι εμένα με ανάστησε ο αδερφός μου.
Το σιδηρομετάλλευμα εξορύσσονταν
Καθώς τα χρόνια περνούσαν την πόρτα μας
Οι γραμμές παραγωγής και οι φαγάνες των μηχανών σ’ένα συνεχές βουητό
Ώσπου μια μέρα ο αδελφός μου
Δεν ξαναβρήκε το δρόμο για το σπίτι
Το ίδιο όπως και ο πατέρας μου πριν από αυτόν.
Λοιπόν, στην αναμονή ενός μακριού χειμώνα
Από το παράθυρό μου παρατηρούσα
Τους φίλους μου πολύ ευγενικά να βοηθούν
Μα η εκπαίδευσή μου κόπηκε
Όπως εγκατέλειψα το σχολειό την άνοιξη
Για να παντρευτώ τον Τζον Τόμας, έναν ανθρακωρύχο.
Αχ αυτά τα χρόνια πέρασαν και πάλι
Κι αυτό το πάρε-δώσε ήταν καλό
Με το καλάθι μου γεμάτο τρόφιμα, κάθε εποχή
Μ’αυτά και μ’αυτά τρία μωρά γεννήθηκαν
Αλλά η δουλειά περικόπηκε
Στο μισό μεροκάματο χωρίς να υπάρχει λόγος.
Και στη συνέχεια, το κεντρικό πηγάδι σφραγίστηκε
Και περισσότερη δουλειά κόπηκε
Και πάγωσε η φωτιά του ορυχείου στον αέρα
Μέχρι που ένας άνθρωπος ήρθε να μας μιλήσει
Και είπε ότι σε μία εβδομάδα
Το ορυχείο αριθμός έντεκα θα έκλεινε οριστικά.
Παραπονιούνται λέει, στα Ανατολικά
Ότι τα μεροκάματα εδώ είναι πολύ ακριβά
Και ότι το μετάλλευμά σας δεν αξίζει τόσο για να το βγάζετε από τη γη
Ότι κοστίζει πολύ φθηνότερα κάτω
Στης Νότιας Αμερικής τις πόλεις
Όπου οι ανθρακωρύχοι εργάζονται σχεδόν για τίποτα.
Έτσι οι πύλες του ορυχείου μείναν κλειδωμένες
Και το κόκκινο σίδερο σάπισε
Και το δωμάτιο του σπιτιού βρώμισε αλκοόλ
Όταν το θλιβερό τραγούδι της σιωπής
Έκανε τις ώρες να μετράν διπλές
Όπως περίμενα τον ήλιο να βουλιάξει.
Έζησα δίπλα στο παράθυρο
Καθώς ο άντρας μου μιλούσε στον εαυτό του
Κι αυτή η σιωπή της γλώσσας σαν τοίχος χτιζόταν
Τότε ήταν που ένα πρωινό
Το κρεβάτι μας έμεινε γυμνό
Και εγώ απέμεινα μόνη με τρία παιδιά.
Το καλοκαίρι έχει φύγει
Το χώμα γίνεται κρύο
Το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά της πόλης κλείνουν
Και τα παιδιά μου θα φύγουν
Μόλις μεγαλώσουν
Λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα εδώ τώρα για να τα κρατήσει.
- - - - - - - - - -
Τους αγγλικούς στίχους μπορείτε να τους δείτε εδώ .
Μπορείτε να ακούσετε και τον ίδιο τον Ντύλαν να το τραγουδά (σε ένα σπάνιο βίντεο) σε μια συγκέντρωση-συναυλία του 1963 εδώ .
- - - - - - - - - -
Υ.Γ.1: Είναι γεγονός ότι ο χρόνος στη ζωή μας τρέχει, η ίδια η ζωή μας τρέχει, γι'αυτό και αραιώνονται οι επαφές μας στο δίκτυο. Πυκνώνουν όμως οι επαφές μας στους δρόμους της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Να'στε όλοι καλά, σας χαιρετώ έναν-έναν προσωπικά και με μεγάλη εκτίμηση, και όποτε μπορούμε θα τα λέμε, σε καμία περίπτωση δεν θα το βάλουμε κάτω!
Υ.Γ.2: Vamos Αρειανάρα! Against all odds η αγωνιζόμενη ψυχή σου!
