Αναστάσιμη Αντίσταση!

Στην πλατεία Ρήγα Φερραίου των Τρικάλων, στις 18 Απρίλη 1944, οι Γερμανοί καταχτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κρέμασαν πέντε έφηβους! Το αμάρτημά τους: ήταν ΕΠΟΝίτες και αγωνίζονταν για τη λευτεριά και ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Στον ίδιο χώρο, που σχεδόν ένα χρόνο μετά οι ταγματασφαλίτες του εμφυλίου κρεμάσαν το κομμένο κεφάλι του ΑΡΗ, στέκει τώρα ένα μνημείο τιμής για τα πέντε παλληκάρια, τους: Στέργιο Γατσά, Γιάννη Μπριάζη, Κώστα Στεργιόπουλο, Κώστα Σύρμπα και Αποστόλη Τσανάκα. Εκεί έλαβε και φέτος εκδήλωση μνήμης και τιμής της θυσίας τους από τις αντιστασιακές οργανώσεις και τους τοπικούς φορείς.

Παραδίπλα, υψώνεται μια αναθηματική στήλη με την τραγική ιστορία ενός από αυτούς, του Κώστα Σύρμπα, και απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα προς τον πατέρα του. Αντιγράφω εδώ τα σκαλισμένα στην ψυχή μας κείμενα:

(Το γράμμα του Κώστα Σύρμπα)

18 Απρίλη 1944
Λατρευτέ μου πατέρα,
σε δυο ώρες θα με κρεμάσουν στην πλατεία γιατί είμαι πατριώτης. Μην πικραίνεσαι πατέρα. Αυτό ήτανε γραφτό για μένα. Πεθαίνω με παρέα. Αντίο, φιλώ τη μητέρα και όλους. Καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο. Θα σας περιμένω. Και η μέρα που θα φτάσετε θα είναι για μένα γιορτή.
...Να θυμάσαι πως ο γιος σου πάει πικραμένος γιατί δεν θ'ακούσει τις καμπάνες της ελευθερίας. Αντίο. Ζήτω η ελευθερία!
Κώστας
Ήταν γραφτό να πεθάνω Απρίλη...

(Το χρονικό της τελευταίας μέρας του ήρωα)

Σαν περάσαν τις θηλιές, οι Γερμανοί, στο λαιμό των παλληκαριών και δόθηκε η διαταγή, το σχοινί που κρέμασαν τον Σύρμπα σπάει και ο Κώστας βρέθηκε στο πλακόστρωτο. Ένα βουητό από φωνές ακούστηκε από τον κόσμο. Τον σήκωσαν, άλλαξαν το σχοινί και του πέρασαν πάλι τη θηλιά. Μα αυτό ξανασπάει και ο Κώστας πέφτει πάλι στο πλακόστρωτο. Κέρωσε ο κόσμος. Δεν τον θέλει ο Χάρος είπανε και φωνάζανε για χάρη. Και κει που φαίνεται να λυγίζει ο Γερμανός, να'σου ο μαύρος ο προδότης. Με μια κίνηση του χεριού του, τους λέει να τον βάλουν για τρίτη φορά. Ο Κώστας δεν είπε τίποτα. Δε λύγισε το παλληκάρι. Μόνο, ατάραχα, κατάματα κοίταξε τον προδότη κι έσφιξε τα χείλη του. Έκλαψε όλη η πόλη για τα παλληκάρια. Μόνο οι προδότες χάρηκαν. Πήγαν όλοι τους για τη λευτεριά της πατρίδας.

Για την περίεργη τύχη του γράμματός του διαβάστε στην εφημερίδα:  "Πρωινός Λόγος Τρικάλων"

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!  Όχι μονάχα οι ζωντανοί

κ' οι πεθαμένοι μ'ακλουθάνε, σε μιαν αράδα σκοτεινή.

Με το τραγούδι του Βάρναλη στο στόμα πέσαν χιλιάδες λαϊκοί ήρωες, για τη λευτεριά και την προκοπή της πατρίδας. Ορκιζόμαστε σ'αυτούς τη συνέχιση της Αντίστασης μέχρι την πραγματική Ανάσταση του λαού μας και των λαών της οικουμένης!

"Η μοιρολατρία και ο φόβος δεν έχουν θέση. Η δίψα για λαϊκή νίκη πρέπει να γίνει οδηγός ενός λαού που όταν θέλει μπορεί."  Α.Παπαρήγα, ομιλία στο Σύνταγμα, 18/4/2011

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρέθηκα στην Αθήνα και σε μια βόλτα στο Κέντρο και στα στενά της Πλάκας συνέλλεξα όμορφες "μουσικές" εικόνες από μετανάστες καλλιτέχνες τις οποίες, μοιραζόμενος μαζί σας, θέλω από καρδιάς να ευχηθώ σε όλους σας:  Καλή Ανάσταση - Ανάταση Ψυχής!

Χάλκινοι Βαλκάνιοι στη γωνία της Σταδίου

Τζαζ με φόντο την Καπνικαρέα!

Λάτιν νότες στην πλατεία Μοναστηρακίου...

...κι ακριβώς απέναντι αφρικάνικα τύμπανα!

Απ'το Πράσινο Ακρωτήρι στα Πλακιώτικα Στενά

Αραβικοί, παραδοσιακοί ρυθμοί στο σαντούρι

Εμπνευσμένος συνδυασμός μπρος στους Αέρηδες!

Υ.Γ.  Η τελευταία φωτογραφία, μαζί με την παρακάτω, εξαιρετικά αφιερωμένες στην καλή φίλη και καλλιτέχνη  Road Artist  που τόσο ποιοτικά και όμορφα μάς ξεναγεί στα κλέη του Κλεινού Άστεως!

Είθε οι Αέρηδες της Άνοιξης
να διώξουν τα σύννεφα
της δοκιμαζόμενης ζωής μας!

"Επήγες εις την Πόλη ψυχή μου;"

"Επήγες εις την Πόλη ψυχή μου;"  Μ'αυτήν την ερώτηση αρχίζει η παράσταση του θεατρικού έργου «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», του κορυφαίου Έλληνα διηγηματογράφου Γεώργιου Βιζυηνού, που παρακολουθήσαμε στα Τρίκαλα, στο θεατράκι του κεντρικού κτιρίου του πολιτιστικού πολυχώρου "Μύλος Ματσόπουλου" της πόλης μας.

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα έργα του Βιζυηνού (διδάσκεται και στο Λύκειο) το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός νέου που φτάνει στην φαντασμαγορική Κωνσταντινούπολη των σουλτάνων για να ενταχθεί στο «εσνάφι των ραπτών» και να ζήσει το όνειρό του σύμφωνα με τις διηγήσεις του παππού του. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, για να συναντήσει τον παππού του ετοιμοθάνατο, επιχειρούν μαζί έναν απολογισμό ζωής. Μοιράζονται έτσι την κοινή εμπειρία της καταπίεσης και το όνειρο της φυγής, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τις αποδράσεις στο χώρο του μύθου.

Ο Βασίλης Νανάκης, "ραφτόπουλο"

 

Το έργο ανεβαίνει τον Απρίλη-Μάη στο "Μύλο", σε σκηνοθεσία του καλού φίλου Βασίλη Νανάκη, ενώ των σκηνικών - κοστουμιών - μακιγιάζ επιμελήθηκε η  Εβελίνα Δασκαλοπούλου. Πρωταγωνιστούν: ο Βασίλης Νανάκης και ο Δημήτρης Τσίκος. Είσοδος (λαϊκότατη): 10 ευρώ.

Ο Δημήτρης Τσίκος, "παππούς"

Οι συντελεστές της παράστασης, πραγματικά, φέρνουν «τη μαγεία της αφήγησης επί σκηνής»! Γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός ο Βασίλης Νανάκης, που πρόσφατα τον θαυμάσαμε μέσα από τη συμμετοχή του στην ταινία "Ψυχή Βαθειά" του Π. Βούλγαρη και στο θεατρικό "Τάβλι" του Δ. Κεχαΐδη σε σκηνοθεσία Άρη Ρέτσου (σχετική ανάρτηση: εδώ ), δοκιμάζει τις δυνατότητές του και στη σκηνοθεσία με πανθομολογούμενη μεγάλη επιτυχία! Μαζί του, στο ρόλο του παππού, ο εξαίρετος, νέος και  ταλαντούχος ηθοποιός Δημήτρης Τσίκος. Μέσα σε μια πραγματική μυσταγωγία υποκριτικής, υποβοηθούμενη από τους καταπληκτικούς φωτισμούς και τις υποβλητικές σκιές που σε ταξιδεύουν, οι δύο ηθοποιοί με την εκφραστική τους δεινότητα σε κρατούν καθηλωμένο για μιάμιση περίπου ώρα κάνοντας το δύσκολο κείμενο σε καθαρεύουσα (μόνο οι διάλογοι είναι στη δημοτική) απόλυτα κατανοητό και άμεσο, μεταφέροντας τις αγωνίες του ανθρώπου του 19ου αιώνα στο σήμερα, την αέναη πάλη ζωής και θανάτου, την ανάγκη αποτίναξης της καταπίεσης και τη λύτρωση της διαφυγής από τη μίζερη πραγματικότητα!

Η μαγεία των φωτισμών!

Η παράσταση μετά από τα Τρίκαλα θα συνεχιστεί και σε άλλες πόλεις και στην Αθήνα και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους να την παρακολουθήσουν! Γιατί, στους καιρούς της κρίσης, έχουμε ανάγκη το καλό θέατρο και τον ενεργό πολιτισμό γενικότερα!

 Η απολαυστική αφήγηση για την "μεγάλη στιγμή" του ραφτόπουλου, την επίσκεψή του στο Χαρέμι του Σουλτάνου!

- - - - - - - - - -

Στην παράσταση αναφέρθηκε και ο καλός φίλος VAD στο "Απουρώ" του (κάντε κλικ ), ο οποίος σε παλιότερη ανάρτησή του (διαβάστε εδώ ) έγραψε και για τον υπέροχο "πολυχώρο" του Μύλου Ματσόπουλου! Επειδή τότε δεν είχε προλάβει να δει το εσωτερικό του (ανακαινισμένου) παλιού εργοστασίου, επισυνάπτω εδώ σχετικές φωτογραφίες - για τον υπόλοιπο χώρο φρόντισε μια χαρά ο ίδιος, όπως μπορείτε να δείτε - και δεν μπορώ παρά να του αφιερώσω εξαιρετικά και από καρδιάς τη σημερινή ανάρτηση!

Η βαριά, παλιά ξυλόπορτα του κεντρικού κτιρίου του Μύλου

Πανταχού παρών ο μεγάλος Τρικαλινός!

Ανεβαίνεις τη σκάλα του τριώροφου κτιρίου και είναι

σαν να ανεβαίνεις στην ιστορία της βιομηχανίας

Στο δεύτερο όροφο σε περιμένει η Τέχνη...

...και είσαι στο σωστό μέρος για να την απολαύσεις!

* Ευχαριστώ τους συντελεστές για την άδεια φωτογράφησης. 

Μουσικό διάλειμμα

Α.  Baildsa Band

Τα Τρίκαλα, το Γενάρη, πήραν το "χριστουγεννιάτικο" δώρο τους με το άνοιγμα της μουσικής σκηνής "Κεντρική Πλατεία", ενός σύγχρονου κυττάρου μουσικής δημιουργίας με την καλύτερη ακουστική που έχω συναντήσει και εμπνευσμένους ιδιοκτήτες-λάτρεις της καλής μουσικής. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 30 "live", όπου εμφανίστηκαν και "μεγάλα ονόματα" (από τον Ψαραντώνη ως τον Louisiana Red) αλλά και νέοι, ελπιδοφόροι, καλλιτέχνες.

Αυτό το Σαββατοκύριακο παρακολουθήσαμε εκεί ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα,  τους "Baildsa Band", αποτελούμενο από έξι νέους καθηγητές μουσικής, που αναμιγνύουν ιδανικά τον ήχο των χάλκινων των Βαλκανίων με τους ρυθμούς της Λατινικής Αμερικής (Καραϊβική, Κούβα) και παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια! Παρά τον ευρηματικό τίτλο της μπάντας (μπαίλντ'σα=απόκαμα) κανείς μας δεν μπαίλντισε, ίσα-ίσα ο "ξεσηκωτικός" ρυθμός τους δεν μας άφησε στιγμή καθιστούς!

Επειδή πρόκειται για ένα αξιόλογο μουσικό σχήμα που αρέσκεται στον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, προς τέρψιν των ακροατών του, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τους παρακολουθήσετε όποτε και όπου τους συναντήσετε!

Ακούστε και την δική τους, λυρική και "χάλκινη", εκδοχή
σε δυό παραδοσιακά τραγούδια:
το τούρκικο "Cecom" και το ηπειρώτικο "Έπεσα απ'το δέντρο".

Β.  Βασίλης Τσιτσάνης

Είμαι πολύ περήφανος που ο μεγάλος Τρικαλινός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης ήταν ολόψυχα Αρειανός!

Αν και λίγο ετεροχρονισμένα, καταγράφω εδώ τη βράβευσή του (το βραβείο παρέλαβε η κόρη του) από την αθλητική οικογένεια του ΑΡΗ στις 25 Μάρτη 2011, στην επέτειο των 97 χρόνων από την ίδρυση του αγαπημένου ιστορικού σωματείου. Στα περισσότερα τραγούδια του στιχουργός ήταν ο, επίσης Τρικαλινός, λαϊκός ποιητής Κώστας Βίρβος. Δικό τους δημιούργημα και ο "ύμνος" του αγωνιζόμενου λαού: Της Γερακίνας Γιος, το οποίο δικαίως όλοι οι Αρειανοί θεωρούμε ότι μας εκφράζει.

Μα εγώ δε ζω γονατιστός, είμαι της γερακίνας γιος

Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές, εγώ αντέχω τις φωτιές

Στο παρακάτω βιντεάκι, μια σπάνια ζωντανή ηχογράφηση και δυο λόγια, σαν εισαγωγή, του ίδιου του Τσιτσάνη:

Μπορείτε να διαβάσετε σχετικό άρθρο των σαλονικιώτικων  "Αθλητικών Νέων"   εδώ .