Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

"Όταν γυρίσω θα τους γ@μήσω!"


Πριν από δυο αιώνες περίπου στα βουνά της Ελλάδας ηχούσαν οι σάλπιγγες της λευτεριάς και λυσσομανούσε ο άνεμος της απειθαρχίας, της αντίστασης, της ανατροπής! Ένας από τους λαϊκούς ήρωες της εποχής ήταν ο βιολογικός γιός μιας καλογριάς (γεννήθηκε σε μια σπηλιά, στο γειτονικό μου Μαυρομμάτι Καρδίτσας) και πνευματικός γιός του ξακουστού Κατσαντώνη, Γιώργης Καραϊσκάκης. Αυτός που πολεμήθηκε άγρια και ύπουλα από τους φεουδάρχες (Τούρκους κι Έλληνες) και τους αστούς της εποχής (Μαυροκορδάτο κ.α.) αλλά κατάφερε να ηγηθεί της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης των ραγιάδων... ως άλλος Ζαπάτα, μέχρι το θάνατό του!

Φυλλομετρώντας την ιστορία και με αφορμή ένα συγκεκριμένο περιστατικό (που πολλά μπλογκς γράψαν σχετικά πριν από μήνες, ιδιαίτερα μετά την κυκλοφορία του παρακάτω τραγουδιού) ξαναθυμήθηκα τον... αριστοφανικά βωμολόχο και ανυπότακτο άνδρα και την αγέρωχη απάντησή του στους κρατούντες - ασχέτου εθνικότητας. Για τον ίδιο μόνο μιαν απάντηση ταίριαζε: λευτεριά και ανεξαρτησία και δεκάρα δεν θα'δινε που ο Νιόνιος 150 χρόνια αργότερα θα του τραγούδαγε "Πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος, κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς;"

Διαβάζω λοιπόν, στην ιστορική αναφορά των Τ.Μαντζιούρα - Λ.Τσιβόλα σε σχετικό άρθρο τους τα εξής:
"Τον Ιούνιο του 1823 ο Μουσταής πασάς της Σκόντρας, βρίσκεται στα Τρίκαλα και με σκοπό, αφού υποτάξει τ’ αρματολίκια των Αγράφων και του Ασπροποτάμου, να τιμωρήσει τους απείθαρχους Καραϊσκάκη και Στορνάρη, και ν’ανοίξει το δρόμο προς την δυτική Ελλάδα και το Μεσολόγγι. Το μαντάτο ήταν ανησυχητικό διότι ο παραγκωνισμένος ως τότε Αλβανός πασάς, εκστράτευσε κινητοποιώντας Γκέκηδες, Σκοδριάνους και Μιδρίτες πολεμιστές διαβόητους για το μένος τους. Την 1ην Ιουλίου 1823 «αφού τοποθετήθη εδώθε του ποταμού Σαλαμπριάς (Πηνειού) δύο ώραις», «εις το χωρίον Πουλιάνα», έστειλε στον Καραϊσκάκη επιστολή:  «Με λέγουν Μαχμούτ πασιά Σκόδρα,. Είμαι πιστός, είμαι τίμιος. Το στράτευμά μου το περισσότερον σύγκειται από χριστιανούς. Εδιορίσθην από τον Σουλτάνον να ησυχάσω τους λαούς. Δεν θέλω να χύσω αίμα. Μη γένοιτο. Όποιος θέλει να είναι με εμένα, πρέπει να είναι πλησίον μου. Όποιος δεν θέλει ας καρτερεί τον πόλεμό μου. Δέκα πέντε ημέραις σας δίδω καιρόν να σκεφτείτε». Είναι πολύ πιθανό ότι το διάστημα αυτό ο Καραϊσκάκης βρίσκεται στο Λεοντίτο, απ’ όπου και η απάντησή του στον Μαχμούτ:  «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω» . "

Ταυτόχρονα, τον Καραϊσκάκη τον πολεμάνε και οι "δικοί μας" αστοί (διαβάστε σχετικά στο: blog  του φίλου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, στον οποίο και αφιερώνεται η ανάρτηση) και όταν ο φίλος του πολέμαρχος Πανουργιάς ανησυχεί του στέλνει το... μήνυμα: "Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό, είναι τ' αρχίδια μου τα δυο!" 

Αυτά και άλλα εξιστορεί και το τραγούδι "Καραϊσκάκης" του αγαπημένου Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από την καλή ταινία του χαρισματικού Νίκου Καλογερόπουλου "Οι ιππείς της Πύλου"  σε μουσική και στίχους του Ν.Καλογερόπουλου, διανθισμένο με την απαράμιλλη  βωμολοχία του ήρωα την τόσο μακρυνή από μικροαστικές σεμνοτυφίες:



Άκου ρε γιε της καλογριάς,
ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ' ολουνούς σε ξέρει.

Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,
με τουρκοπούλες και καλογριές
και σ' αραδιάζουνε βρισιές.
Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,
με ντερβησάδες στήνεις χορό
και με ρωτάν και τι να πω;

Λένε πως έχεις αλισβερίσι,
μ' Αλή Πασάδες κάνεις χωριό
και σε ρωτάω τι να τους πω.

Πες τους ρε φίλε Πανουργιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά,
έχω και τουμπερλέκια
κι όπως γουστάρω τα βαρώ
και σπάω τα ζεμπερέκια.

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,
είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.


Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Καραϊσκάκης μπεσαλής.

Καραϊσκάκης γεια χαρά,
γεια σου ρε γέρο του Μοριά
και γεια που σ' αγαπάνε.
Γεια τους που δε λυγίζουνε
και που δεν προσκυνάνε.

Λένε για μένα τα καρακόλια,
άκου τι λένε να μη γαμεί,
μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Κολοκοτρώνης και Γιωργής,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,
γεια σας παιδιά μου αητόπουλα,
που 'χετε αητό πατέρα
κι όποιος δε με κατάλαβε,
τότε ας μας κάνει αέρα.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
μαζί τους είμαστε κι εμείς
μαζί σας είμαστε κι εμείς.

Επίκαιρο τραγούδι, επίκαιρη ιστορία. Πλέον όλες οι διαμάχες καταπιεστών - καταπιεζόμενων είναι επίκαιρες... Δανείζομαι τους τελευταίους στίχους: "μαζί τους είμαστε κι εμείς, μαζί σας είμαστε κι εμείς" στους αγώνες του σήμερα για το αύριο, ενάντια στην καταπίεση του διεθνούς και του ντόπιου κεφαλαίου και στη βαρβαρότητα που αυτή σκορπάει στο διάβα της. Λαϊκές συσπειρώσεις, μαζική δράση μέσα από τις λαϊκές επιτροπές, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς. Αγωνιστική αλληλεγγύη και απειθαρχία στα κάθε λογής χαράτσια και στα κελεύσματα των δωτών κυβερνήσεων!

Κι αφού ξεκινήσαμε με τον Βασίλη ας κλείσουμε μ'αυτόν και αντί για κάλαντα σας έχω το ωραίο του τραγούδι "Θα'ρθουν στιγμές", με πολλές ευχές από καρδιάς προς όλους σας για υγεία και προσωπική ευτυχία στη νέα χρονιά!
Βαστάτε γερά και "ραντεβού στα γουναράδικα"!



Θα ρθουν στιγμές που ίσως πεις για πού πηγαίνεις
Σε ποιους θεούς την πίστη σου σκορπάς
Στυφός θα είναι o αγέρας που ανασαίνεις
Καρδιά δεν θα χεις τους ανθρώπους ν΄ αγαπάς

Όμως μην πεις πως η ζωή πηγαίνει πίσω
τι κι αν γινήκαμε κομμάτια χωριστά,
έλα λοιπόν τους φοιτητές να σου θυμίσω
και τους εργάτες που τραβήξανε μπροστά

Θα ρθουν στιγμές που ίσως πεις για ποιους δουλεύεις
για ποιες χαρές ξοδεύεις τη ζωή
Πικρά θα είναι τα τραγούδια που γυρεύεις,
Φτηνό τσιγάρο η ψυχή σου το πρωί

Όμως μην πεις πως η ζωή πηγαίνει πίσω
τι κι αν γινήκαμε κομμάτια χωριστά,
έλα λοιπόν τους φοιτητές να σου θυμίσω
και τους εργάτες που τραβήξανε μπροστά!

Το τραγούδι (σε στίχους Πάνου Φαλάρα και μουσική Αντώνη Βαρδή) αφιερώνεται φυσικά σε όλους σας, μα προπαντός στους δοκιμαζόμενους απεργούς της Χαλυβουργίας, στους χιλιάδες απολυμένους ανά τη χώρα που δεν σκύβουν το κεφάλι! Ας είναι το 2012 η χρονιά της ανατροπής!

¡Hasta la victoria siempre!

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Άϊντε εσύ κοιμάσαι... (η ιστορία του Σιαμαντάκα)

Ο Σιαμαντάκας (ή Οσμαντάκας, ή Οσμάν Ντάκο) ήταν ένας λαϊκός ήρωας του 19ου αιώνα στην τουρκοκρατούμενη Ήπειρο. Γεννημένος στην Κονίσπολη (λίγο πάνω από τη Σαγιάδα, στη σημερινή νότια Αλβανία) το 1848, μάλλον αρβανίτικης καταγωγής και γόνος εύπορης οικογένειας, ήταν αρχηγός και εμπνευστής αντικαθεστωτικής εξέγερσης στην περιοχή. Μαζί του πλήθος λαϊκών αγωνιστών (ελλήνων και αλβανών) δώσανε σκληρές μάχες εναντίον των κοινών δυναστών τους: των τσιφλικάδων (ασχέτως καταγωγής) και του φεουδαρχικού τουρκικού κράτους και σε συνεννόηση με άλλα βαλκανικά κινήματα.

Το 1875 το κίνημά τους ηττάται κοντά στην Πρέβεζα και ο Σιαμαντάκας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα... Ο ήρωάς μας είχε λεβέντικη κορμοστασιά και ήταν ξακουστός χορευτής, έτσι σαν τελευταία του επιθυμία ζητάει να χορέψει. Ο χορός του όμως τραβάει σε μάκρος, αυτοσχεδιάζει στα βήματά του, πότε αργά πότε πιο γρήγορα, οι κλαριντζήδες αλλάζουν βάρδιες αλλά αυτός εκεί να χορεύει και να μη λέει να σταματήσει. Πλήθος κόσμου τώρα τον συντρέχει και τον επευφημεί, ακόμα και οι τούρκοι έχουν βαλθεί να τον χαζεύουν! Ο Σιαμαντάκας καθώς περνούν οι ώρες προσπαθεί να μην κοιμηθεί και καταφέρνει να μένει ορθός και με τη σκέψη της αγαπημένης του να τον συντροφεύει! Το πρωί της επομένης ο πασάς του Μαργαριτίου (κεφαλοχώρι της περιοχής) εντυπωσιασμένος από το  ήθος και το τόλμημα του παληκαριού, του χαρίζει τη ζωή και τον αφήνει ελεύθερο!

Ο Σιαμαντάκας όμως δεν καταθέτει τα όπλα, ξαναβγαίνει στο βουνό και οργανώνει νέα αντίσταση! Πολλοί κολίγοι και βασανισμένοι τον ακολουθούν (γνωρίζοντας και τον άθλο του), οπλισμένοι με δικράνια, τσαπιά και δρεπάνια αντιπαλεύοντας όλον πλέον το στρατό του πασαλικιού της Ηπείρου. Ο αντίπαλος όμως είναι υπέρτερος και σε δυνάμεις και σε όπλα, τον συνδράμουν και οι τσιφλικάδες με τους "μπιστικούς" τους και στο τέλος κατορθώνουν να νικήσουν το "ασκέρι των ατάκτων"... Οι επικεφαλής, μαζί κι ο Σιαμαντάκας, οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στα Γιάννενα όπου βρίσκουν φριχτό θάνατο μετά από βασανιστήρια...

Όμως ο μύθος δεν έσβησε. Στοίχειωσε τους ραγιάδες της Ηπείρου και όλων των Βαλκανίων και τότε γεννήθηκε το δημώδες "Σιαμαντάκας", που σε παραλλαγές τραγουδιέται κυρίως στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία καθώς και στην Αλβανία. Ο τρόπος που χορεύεται είναι ιδιότυπος και μοναδικός και φέρνει στο νου τους αυτοσχεδιασμούς του παληκαριού όταν χόρευε με τις ώρες! Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμα έλληνες και αλβανοί εθνικιστές ερρίζουν για την καταγωγή και τους σκοπούς του Σιαμαντάκα, αποσιωπώντας ότι είναι ένας από τους πολλούς βαλκάνιους λαϊκούς ήρωες που αγωνίστηκε για την αποδυνάστευση από την κυριαρχία του κεφαλαίου και της γεοκτησίας και έπεσε μαχόμενος για τα πιστεύω του, παρόλη την ευκαιρία του "να κάτσει ήσυχος". Η στάση του και ο χαμός του ενέπνευσε νέες εξεγέρσεις στην πολύπαθη περιοχή. Έβαψε με το αίμα του πιο έντονα τα γράμματα των λέξεων: ΑΝΥΠΑΚΟΗ και ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, που και σήμερα έχουν "βαριά" σημασία στη ζωή μας...

Το χορευτικό, που βρήκα στο youtube, αποδίδει πολύ καλά το χορό με ελληνικούς στίχους, στην Πρεμετή της Αλβανίας το 2008. Δε γνωρίζω αν οι χορευτές είναι έλληνες ή αλβανοί. Στα μέρη μου πάντως χορεύεται στα πανηγύρια από τους "μερακλήδες".


Μωρέ γειά σου Σιαμαντάκα, την λεβεντιά σου να ΄χα,
την λεβεντιά σου να 'χα, γειά σου Σιαμαντάκα.

Άϊντε εσύ κοιμάσαι, αχ κι εγώ νυστάζω,
σε συλλογιούμαι κι αναστενάζω.

Εσυ κοιμάσαι μωρε στα σεντονάκια,
κι εγώ γυρίζω στα έρημα σοκάκια.

Ξύπνα Σιαμαντάκα, και φόρα τα τσαρούχια,
στρίψε τη μουστάκα, γεια σου μωρε Σιαμαντάκα.


Υ.Γ. Φίλοι μου, εδώ είμαστε και αγωνιζόμαστε "τοις κείνων (των λαϊκών ηρώων) ρήμασι πειθόμενοι"... Με μεγάλες "απουσίες" ίσως από το ίντερνετ αλλά συνεχείς "παρουσίες" στην πραγματική ζωή. Μετά τα τελευταία γεγονότα και το χαμό του Δημήτρη Κοτζαρίδη δεν θα μπορούσα άλλο να "σιωπώ". Βαστάτε γερά και να'στε όλοι σας καλά!

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε!


Από την απεργιακή συγκέντρωση της 28/6/11 στα Τρίκαλα.
Ο στρατηγός Σαράφης (ξανα)πήρε το όπλο του!


Η ταξική πάλη συνεχίζεται. Ακόμη κι αν τα μέτρα πέρασαν στη Βουλή, ο εργαζόμενος κι αγωνιζόμενος λαός τα καταψήφισε. Δεν τα νομιμοποιεί, συνεχίζει την καθημερινή πάλη στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα λιμάνια, στις λαϊκές γειτονιές. Στις πλατείες και στους δρόμους. Εκεί που ζει και εργάζεται ο λαός. Εκεί που πονάει η εργοδοσία.


Αυτό το καλοκαίρι είναι στοιχειωμένο από τους λαϊκούς αγώνες που μέσα τους ωριμάζει ο στόχος της ανατροπής του σάπιου συστήματος καθώς κι από την προδοσία της αστικής τάξης και των πολιτικών της υπηρετών και συμμάχων.

Αυτό το καλοκαίρι είναι επίσης σημαδεμένο από τους στίχους του λαϊκού ποιητή Φώτη Αγγουλέ που, σιγοτραγουδώντας τους, σας  χαιρετώ με την ελπίδα να'ναι δροσερό για το λαό και καυτό για τους δυνάστες του!
Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Να'σαστε όλοι καλά και με το κεφάλι ψηλά!



Στίχοι: Φώτης Αγγουλές
Μουσική: Θωμάς Μπακαλάκος
Πρώτη εκτέλεση:
Θωμάς Μπακαλάκος

Κι εφέτος η πρωτοχρονιά στη φυλακή με βρίσκει
κι άδειο κανίσκι ειν' η καρδιά και μαύροι γύρω μου ίσκιοι.

Κι έτσι καθώς σε σκέφτομαι χαρά που μού 'χεις λείψει
μου σιγοτραγουδά η βροχή του σύννεφου τη θλίψη.

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή
μητ' όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι
έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει.



Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Μεσοπρόθεσμες θα'ναι οι μέρες τους!


Στα Τρίκαλα πολλές εκατοντάδες δοκιμαζόμενων πολιτών, όλων των ηλικιών, άκουσαν το κάλεσμα των ταξικών σωματείων, του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ και του ΜΑΣ και σχημάτισαν μια μεγαλειώδη και μαχητική συγκέντρωση που πλημμύρισε τις πλατείες και τους δρόμους, εκφράζοντας και με αυτόν τον τρόπο τη δίκαιη αγανάκτησή τους για τα θηριώδη μέτρα λιτότητας αλλά και την πεποίθησή τους ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί παρά μόνο να ανατραπεί! Έτσι η πόλη δονήθηκε από τα συνθήματα της πορείας, που η εκκωφαντική σιωπή των κλειστών μαγαζιών τα έκανε να μοιάζουν με τις αστραπές της ραγδαίας μπόρας που προηγήθηκε!
Όπως ευρηματικά ακούστηκε: "Μεσοπρόθεσμες θα'ναι οι μέρες τους και όχι τα μνημόνια!"




Στο τέλος της κινητοποίησης πραγματοποιήθηκε "κατάληψη" του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων (το οποίο περνά πρωτοφανή περίοδο λιτότητας και εξαθλίωσης) απαιτώντας το αυτονόητο: Δημόσια και Δωρεάν Υγεία για όλους!





Έχει μια ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι στην "συγκέντρωση" των συμβιβασμένων συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ παραβρέθηκαν μόνο οι... σφραγίδες, δηλαδή οι πρόεδροι των σωματείων και γι'αυτό δεν τόλμησαν να βγουν έξω από τα γραφεία τους! Τι σου κάνει αυτή η έλλειψη προοπτικής...

Μία από τα ίδια και για τους "αγανακτισμένους" συμπολίτες... Αυτοί φαίνεται ότι είναι βραδυνοί τύποι και, τουλάχιστον στα Τρίκαλα, προτιμούν τις νυχτερινές συναθροίσεις...

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε!

Τρίκαλα, Πανεργατικό Συλλαλητήριο.
Αντίσταση με προοπτική την Ανατροπή.
Συνεχίζουμε!






Υ.Γ.:  Καλή επιτυχία στον αγώνα των παιδιών, που μπαίνουν από αύριο στη μάχη των Πανελληνίων!