"Όταν γυρίσω θα τους γ@μήσω!"

Πριν από δυο αιώνες περίπου στα βουνά της Ελλάδας ηχούσαν οι σάλπιγγες της λευτεριάς και λυσσομανούσε ο άνεμος της απειθαρχίας, της αντίστασης, της ανατροπής! Ένας από τους λαϊκούς ήρωες της εποχής ήταν ο βιολογικός γιός μιας καλογριάς (γεννήθηκε σε μια σπηλιά, στο γειτονικό μου Μαυρομμάτι Καρδίτσας) και πνευματικός γιός του ξακουστού Κατσαντώνη, Γιώργης Καραϊσκάκης. Αυτός που πολεμήθηκε άγρια και ύπουλα από τους φεουδάρχες (Τούρκους κι Έλληνες) και τους αστούς της εποχής (Μαυροκορδάτο κ.α.) αλλά κατάφερε να ηγηθεί της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης των ραγιάδων... ως άλλος Ζαπάτα, μέχρι το θάνατό του!

Φυλλομετρώντας την ιστορία και με αφορμή ένα συγκεκριμένο περιστατικό (που πολλά μπλογκς γράψαν σχετικά πριν από μήνες, ιδιαίτερα μετά την κυκλοφορία του παρακάτω τραγουδιού) ξαναθυμήθηκα τον... αριστοφανικά βωμολόχο και ανυπότακτο άνδρα και την αγέρωχη απάντησή του στους κρατούντες - ασχέτου εθνικότητας. Για τον ίδιο μόνο μιαν απάντηση ταίριαζε: λευτεριά και ανεξαρτησία και δεκάρα δεν θα'δινε που ο Νιόνιος 150 χρόνια αργότερα θα του τραγούδαγε "Πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος, κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς;"

Διαβάζω λοιπόν, στην ιστορική αναφορά των Τ.Μαντζιούρα - Λ.Τσιβόλα σε σχετικό άρθρο τους τα εξής:

"Τον Ιούνιο του 1823 ο Μουσταής πασάς της Σκόντρας, βρίσκεται στα Τρίκαλα και με σκοπό, αφού υποτάξει τ’ αρματολίκια των Αγράφων και του Ασπροποτάμου, να τιμωρήσει τους απείθαρχους Καραϊσκάκη και Στορνάρη, και ν’ανοίξει το δρόμο προς την δυτική Ελλάδα και το Μεσολόγγι. Το μαντάτο ήταν ανησυχητικό διότι ο παραγκωνισμένος ως τότε Αλβανός πασάς, εκστράτευσε κινητοποιώντας Γκέκηδες, Σκοδριάνους και Μιδρίτες πολεμιστές διαβόητους για το μένος τους. Την 1ην Ιουλίου 1823 «αφού τοποθετήθη εδώθε του ποταμού Σαλαμπριάς (Πηνειού) δύο ώραις», «εις το χωρίον Πουλιάνα», έστειλε στον Καραϊσκάκη επιστολή:  «Με λέγουν Μαχμούτ πασιά Σκόδρα,. Είμαι πιστός, είμαι τίμιος. Το στράτευμά μου το περισσότερον σύγκειται από χριστιανούς. Εδιορίσθην από τον Σουλτάνον να ησυχάσω τους λαούς. Δεν θέλω να χύσω αίμα. Μη γένοιτο. Όποιος θέλει να είναι με εμένα, πρέπει να είναι πλησίον μου. Όποιος δεν θέλει ας καρτερεί τον πόλεμό μου. Δέκα πέντε ημέραις σας δίδω καιρόν να σκεφτείτε». Είναι πολύ πιθανό ότι το διάστημα αυτό ο Καραϊσκάκης βρίσκεται στο Λεοντίτο, απ’ όπου και η απάντησή του στον Μαχμούτ:  «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω κι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτζον μου τον ίδιον κι αυτός μου αποκρίθηκε να μην σε προσκυνήσω κι αν έρθεις κατ’ επάνω μου, ευθύς να πολεμήσω» . "

Ταυτόχρονα, τον Καραϊσκάκη τον πολεμάνε και οι "δικοί μας" αστοί (διαβάστε σχετικά στο: blog  του φίλου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη, στον οποίο και αφιερώνεται η ανάρτηση) και όταν ο φίλος του πολέμαρχος Πανουργιάς ανησυχεί του στέλνει το... μήνυμα: "Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό, είναι τ' αρχίδια μου τα δυο!" 

Αυτά και άλλα εξιστορεί και το τραγούδι "Καραϊσκάκης" του αγαπημένου Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από την καλή ταινία του χαρισματικού Νίκου Καλογερόπουλου "Οι ιππείς της Πύλου"  σε μουσική και στίχους του Ν.Καλογερόπουλου, διανθισμένο με την απαράμιλλη  βωμολοχία του ήρωα την τόσο μακρυνή από μικροαστικές σεμνοτυφίες:

Άκου ρε γιε της καλογριάς,
ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς
και το δεξί σου χέρι
κι εκείνος που καλύτερα
απ' ολουνούς σε ξέρει.

Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,
με τουρκοπούλες και καλογριές
και σ' αραδιάζουνε βρισιές.
Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,
με ντερβησάδες στήνεις χορό
και με ρωτάν και τι να πω;

Λένε πως έχεις αλισβερίσι,
μ' Αλή Πασάδες κάνεις χωριό
και σε ρωτάω τι να τους πω.

Πες τους ρε φίλε Πανουργιά,
(ορέ) έχω εις στον πούτσον μου βιολιά,
έχω και τουμπερλέκια
κι όπως γουστάρω τα βαρώ
και σπάω τα ζεμπερέκια.

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω
και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,
είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.

Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,
όπως στα λέω να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης σεβνταλής,
Καραϊσκάκης μπεσαλής.

Καραϊσκάκης γεια χαρά,
γεια σου ρε γέρο του Μοριά
και γεια που σ' αγαπάνε.
Γεια τους που δε λυγίζουνε
και που δεν προσκυνάνε.

Λένε για μένα τα καρακόλια,
άκου τι λένε να μη γαμεί,
μίλα κι εσύ ρε Θοδωρή.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Κολοκοτρώνης και Γιωργής,
Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Γεια σου ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,
γεια σας παιδιά μου αητόπουλα,
που 'χετε αητό πατέρα
κι όποιος δε με κατάλαβε,
τότε ας μας κάνει αέρα.

Όπως τα λέμε να τους τα γράψεις,
όπως τα λέμε να τους τα πεις,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,
έτσι μου είπαν λόγω τιμής,
μαζί τους είμαστε κι εμείς
μαζί σας είμαστε κι εμείς.

Επίκαιρο τραγούδι, επίκαιρη ιστορία. Πλέον όλες οι διαμάχες καταπιεστών - καταπιεζόμενων είναι επίκαιρες... Δανείζομαι τους τελευταίους στίχους: "μαζί τους είμαστε κι εμείς, μαζί σας είμαστε κι εμείς" στους αγώνες του σήμερα για το αύριο, ενάντια στην καταπίεση του διεθνούς και του ντόπιου κεφαλαίου και στη βαρβαρότητα που αυτή σκορπάει στο διάβα της. Λαϊκές συσπειρώσεις, μαζική δράση μέσα από τις λαϊκές επιτροπές, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς. Αγωνιστική αλληλεγγύη και απειθαρχία στα κάθε λογής χαράτσια και στα κελεύσματα των δωτών κυβερνήσεων!

Κι αφού ξεκινήσαμε με τον Βασίλη ας κλείσουμε μ'αυτόν και αντί για κάλαντα σας έχω το ωραίο του τραγούδι "Θα'ρθουν στιγμές", με πολλές ευχές από καρδιάς προς όλους σας για υγεία και προσωπική ευτυχία στη νέα χρονιά!

Βαστάτε γερά και "ραντεβού στα γουναράδικα"!

Θα ρθουν στιγμές που ίσως πεις για πού πηγαίνεις
Σε ποιους θεούς την πίστη σου σκορπάς
Στυφός θα είναι o αγέρας που ανασαίνεις
Καρδιά δεν θα χεις τους ανθρώπους ν΄ αγαπάς

Όμως μην πεις πως η ζωή πηγαίνει πίσω
τι κι αν γινήκαμε κομμάτια χωριστά,
έλα λοιπόν τους φοιτητές να σου θυμίσω
και τους εργάτες που τραβήξανε μπροστά

Θα ρθουν στιγμές που ίσως πεις για ποιους δουλεύεις
για ποιες χαρές ξοδεύεις τη ζωή
Πικρά θα είναι τα τραγούδια που γυρεύεις,
Φτηνό τσιγάρο η ψυχή σου το πρωί

Όμως μην πεις πως η ζωή πηγαίνει πίσω
τι κι αν γινήκαμε κομμάτια χωριστά,
έλα λοιπόν τους φοιτητές να σου θυμίσω
και τους εργάτες που τραβήξανε μπροστά!

Το τραγούδι (σε στίχους Πάνου Φαλάρα και μουσική Αντώνη Βαρδή) αφιερώνεται φυσικά σε όλους σας, μα προπαντός στους δοκιμαζόμενους απεργούς της Χαλυβουργίας, στους χιλιάδες απολυμένους ανά τη χώρα που δεν σκύβουν το κεφάλι! Ας είναι το 2012 η χρονιά της ανατροπής!

¡Hasta la victoria siempre!

Άϊντε εσύ κοιμάσαι... (η ιστορία του Σιαμαντάκα)

Ο Σιαμαντάκας (ή Οσμαντάκας, ή Οσμάν Ντάκο) ήταν ένας λαϊκός ήρωας του 19ου αιώνα στην τουρκοκρατούμενη Ήπειρο. Γεννημένος στην Κονίσπολη (λίγο πάνω από τη Σαγιάδα, στη σημερινή νότια Αλβανία) το 1848, μάλλον αρβανίτικης καταγωγής και γόνος εύπορης οικογένειας, ήταν αρχηγός και εμπνευστής αντικαθεστωτικής εξέγερσης στην περιοχή. Μαζί του πλήθος λαϊκών αγωνιστών (ελλήνων και αλβανών) δώσανε σκληρές μάχες εναντίον των κοινών δυναστών τους: των τσιφλικάδων (ασχέτως καταγωγής) και του φεουδαρχικού τουρκικού κράτους και σε συνεννόηση με άλλα βαλκανικά κινήματα.

Το 1875 το κίνημά τους ηττάται κοντά στην Πρέβεζα και ο Σιαμαντάκας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα... Ο ήρωάς μας είχε λεβέντικη κορμοστασιά και ήταν ξακουστός χορευτής, έτσι σαν τελευταία του επιθυμία ζητάει να χορέψει. Ο χορός του όμως τραβάει σε μάκρος, αυτοσχεδιάζει στα βήματά του, πότε αργά πότε πιο γρήγορα, οι κλαριντζήδες αλλάζουν βάρδιες αλλά αυτός εκεί να χορεύει και να μη λέει να σταματήσει. Πλήθος κόσμου τώρα τον συντρέχει και τον επευφημεί, ακόμα και οι τούρκοι έχουν βαλθεί να τον χαζεύουν! Ο Σιαμαντάκας καθώς περνούν οι ώρες προσπαθεί να μην κοιμηθεί και καταφέρνει να μένει ορθός και με τη σκέψη της αγαπημένης του να τον συντροφεύει! Το πρωί της επομένης ο πασάς του Μαργαριτίου (κεφαλοχώρι της περιοχής) εντυπωσιασμένος από το  ήθος και το τόλμημα του παληκαριού, του χαρίζει τη ζωή και τον αφήνει ελεύθερο!

Ο Σιαμαντάκας όμως δεν καταθέτει τα όπλα, ξαναβγαίνει στο βουνό και οργανώνει νέα αντίσταση! Πολλοί κολίγοι και βασανισμένοι τον ακολουθούν (γνωρίζοντας και τον άθλο του), οπλισμένοι με δικράνια, τσαπιά και δρεπάνια αντιπαλεύοντας όλον πλέον το στρατό του πασαλικιού της Ηπείρου. Ο αντίπαλος όμως είναι υπέρτερος και σε δυνάμεις και σε όπλα, τον συνδράμουν και οι τσιφλικάδες με τους "μπιστικούς" τους και στο τέλος κατορθώνουν να νικήσουν το "ασκέρι των ατάκτων"... Οι επικεφαλής, μαζί κι ο Σιαμαντάκας, οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στα Γιάννενα όπου βρίσκουν φριχτό θάνατο μετά από βασανιστήρια...

Όμως ο μύθος δεν έσβησε. Στοίχειωσε τους ραγιάδες της Ηπείρου και όλων των Βαλκανίων και τότε γεννήθηκε το δημώδες "Σιαμαντάκας", που σε παραλλαγές τραγουδιέται κυρίως στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία καθώς και στην Αλβανία. Ο τρόπος που χορεύεται είναι ιδιότυπος και μοναδικός και φέρνει στο νου τους αυτοσχεδιασμούς του παληκαριού όταν χόρευε με τις ώρες! Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμα έλληνες και αλβανοί εθνικιστές ερρίζουν για την καταγωγή και τους σκοπούς του Σιαμαντάκα, αποσιωπώντας ότι είναι ένας από τους πολλούς βαλκάνιους λαϊκούς ήρωες που αγωνίστηκε για την αποδυνάστευση από την κυριαρχία του κεφαλαίου και της γεοκτησίας και έπεσε μαχόμενος για τα πιστεύω του, παρόλη την ευκαιρία του "να κάτσει ήσυχος". Η στάση του και ο χαμός του ενέπνευσε νέες εξεγέρσεις στην πολύπαθη περιοχή. Έβαψε με το αίμα του πιο έντονα τα γράμματα των λέξεων: ΑΝΥΠΑΚΟΗ και ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, που και σήμερα έχουν "βαριά" σημασία στη ζωή μας...

Το χορευτικό, που βρήκα στο youtube, αποδίδει πολύ καλά το χορό με ελληνικούς στίχους, στην Πρεμετή της Αλβανίας το 2008. Δε γνωρίζω αν οι χορευτές είναι έλληνες ή αλβανοί. Στα μέρη μου πάντως χορεύεται στα πανηγύρια από τους "μερακλήδες".

Μωρέ γειά σου Σιαμαντάκα, την λεβεντιά σου να ΄χα,
την λεβεντιά σου να 'χα, γειά σου Σιαμαντάκα.

Άϊντε εσύ κοιμάσαι, αχ κι εγώ νυστάζω,
σε συλλογιούμαι κι αναστενάζω.

Εσυ κοιμάσαι μωρε στα σεντονάκια,
κι εγώ γυρίζω στα έρημα σοκάκια.

Ξύπνα Σιαμαντάκα, και φόρα τα τσαρούχια,
στρίψε τη μουστάκα, γεια σου μωρε Σιαμαντάκα.

Υ.Γ. Φίλοι μου, εδώ είμαστε και αγωνιζόμαστε "τοις κείνων (των λαϊκών ηρώων) ρήμασι πειθόμενοι"... Με μεγάλες "απουσίες" ίσως από το ίντερνετ αλλά συνεχείς "παρουσίες" στην πραγματική ζωή. Μετά τα τελευταία γεγονότα και το χαμό του Δημήτρη Κοτζαρίδη δεν θα μπορούσα άλλο να "σιωπώ". Βαστάτε γερά και να'στε όλοι σας καλά!

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε!

Από την απεργιακή συγκέντρωση της 28/6/11 στα Τρίκαλα.

Ο στρατηγός Σαράφης (ξανα)πήρε το όπλο του!

Η ταξική πάλη συνεχίζεται. Ακόμη κι αν τα μέτρα πέρασαν στη Βουλή, ο εργαζόμενος κι αγωνιζόμενος λαός τα καταψήφισε. Δεν τα νομιμοποιεί, συνεχίζει την καθημερινή πάλη στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα λιμάνια, στις λαϊκές γειτονιές. Στις πλατείες και στους δρόμους. Εκεί που ζει και εργάζεται ο λαός. Εκεί που πονάει η εργοδοσία.

Αυτό το καλοκαίρι είναι στοιχειωμένο από τους λαϊκούς αγώνες που μέσα τους ωριμάζει ο στόχος της ανατροπής του σάπιου συστήματος καθώς κι από την προδοσία της αστικής τάξης και των πολιτικών της υπηρετών και συμμάχων.

Αυτό το καλοκαίρι είναι επίσης σημαδεμένο από τους στίχους του λαϊκού ποιητή Φώτη Αγγουλέ που, σιγοτραγουδώντας τους, σας  χαιρετώ με την ελπίδα να'ναι δροσερό για το λαό και καυτό για τους δυνάστες του!
Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Να'σαστε όλοι καλά και με το κεφάλι ψηλά!

Στίχοι: Φώτης Αγγουλές
Μουσική: Θωμάς Μπακαλάκος
Πρώτη εκτέλεση: Θωμάς Μπακαλάκος

Κι εφέτος η πρωτοχρονιά στη φυλακή με βρίσκει
κι άδειο κανίσκι ειν' η καρδιά και μαύροι γύρω μου ίσκιοι.

Κι έτσι καθώς σε σκέφτομαι χαρά που μού 'χεις λείψει
μου σιγοτραγουδά η βροχή του σύννεφου τη θλίψη.

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή
μητ' όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι
έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει.

Μεσοπρόθεσμες θα'ναι οι μέρες τους!

Στα Τρίκαλα πολλές εκατοντάδες δοκιμαζόμενων πολιτών, όλων των ηλικιών, άκουσαν το κάλεσμα των ταξικών σωματείων, του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ και του ΜΑΣ και σχημάτισαν μια μεγαλειώδη και μαχητική συγκέντρωση που πλημμύρισε τις πλατείες και τους δρόμους, εκφράζοντας και με αυτόν τον τρόπο τη δίκαιη αγανάκτησή τους για τα θηριώδη μέτρα λιτότητας αλλά και την πεποίθησή τους ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί παρά μόνο να ανατραπεί! Έτσι η πόλη δονήθηκε από τα συνθήματα της πορείας, που η εκκωφαντική σιωπή των κλειστών μαγαζιών τα έκανε να μοιάζουν με τις αστραπές της ραγδαίας μπόρας που προηγήθηκε!

Όπως ευρηματικά ακούστηκε: "Μεσοπρόθεσμες θα'ναι οι μέρες τους και όχι τα μνημόνια!"

Στο τέλος της κινητοποίησης πραγματοποιήθηκε "κατάληψη" του Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων (το οποίο περνά πρωτοφανή περίοδο λιτότητας και εξαθλίωσης) απαιτώντας το αυτονόητο: Δημόσια και Δωρεάν Υγεία για όλους!

Έχει μια ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι στην "συγκέντρωση" των συμβιβασμένων συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ παραβρέθηκαν μόνο οι... σφραγίδες, δηλαδή οι πρόεδροι των σωματείων και γι'αυτό δεν τόλμησαν να βγουν έξω από τα γραφεία τους! Τι σου κάνει αυτή η έλλειψη προοπτικής...

Μία από τα ίδια και για τους "αγανακτισμένους" συμπολίτες... Αυτοί φαίνεται ότι είναι βραδυνοί τύποι και, τουλάχιστον στα Τρίκαλα, προτιμούν τις νυχτερινές συναθροίσεις...

Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε!

Τρίκαλα, Πανεργατικό Συλλαλητήριο.

Αντίσταση με προοπτική την Ανατροπή.

Συνεχίζουμε!

Υ.Γ.:  Καλή επιτυχία στον αγώνα των παιδιών, που μπαίνουν από αύριο στη μάχη των Πανελληνίων!

Αναστάσιμη Αντίσταση!

Στην πλατεία Ρήγα Φερραίου των Τρικάλων, στις 18 Απρίλη 1944, οι Γερμανοί καταχτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κρέμασαν πέντε έφηβους! Το αμάρτημά τους: ήταν ΕΠΟΝίτες και αγωνίζονταν για τη λευτεριά και ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Στον ίδιο χώρο, που σχεδόν ένα χρόνο μετά οι ταγματασφαλίτες του εμφυλίου κρεμάσαν το κομμένο κεφάλι του ΑΡΗ, στέκει τώρα ένα μνημείο τιμής για τα πέντε παλληκάρια, τους: Στέργιο Γατσά, Γιάννη Μπριάζη, Κώστα Στεργιόπουλο, Κώστα Σύρμπα και Αποστόλη Τσανάκα. Εκεί έλαβε και φέτος εκδήλωση μνήμης και τιμής της θυσίας τους από τις αντιστασιακές οργανώσεις και τους τοπικούς φορείς.

Παραδίπλα, υψώνεται μια αναθηματική στήλη με την τραγική ιστορία ενός από αυτούς, του Κώστα Σύρμπα, και απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα προς τον πατέρα του. Αντιγράφω εδώ τα σκαλισμένα στην ψυχή μας κείμενα:

(Το γράμμα του Κώστα Σύρμπα)

18 Απρίλη 1944
Λατρευτέ μου πατέρα,
σε δυο ώρες θα με κρεμάσουν στην πλατεία γιατί είμαι πατριώτης. Μην πικραίνεσαι πατέρα. Αυτό ήτανε γραφτό για μένα. Πεθαίνω με παρέα. Αντίο, φιλώ τη μητέρα και όλους. Καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο. Θα σας περιμένω. Και η μέρα που θα φτάσετε θα είναι για μένα γιορτή.
...Να θυμάσαι πως ο γιος σου πάει πικραμένος γιατί δεν θ'ακούσει τις καμπάνες της ελευθερίας. Αντίο. Ζήτω η ελευθερία!
Κώστας
Ήταν γραφτό να πεθάνω Απρίλη...

(Το χρονικό της τελευταίας μέρας του ήρωα)

Σαν περάσαν τις θηλιές, οι Γερμανοί, στο λαιμό των παλληκαριών και δόθηκε η διαταγή, το σχοινί που κρέμασαν τον Σύρμπα σπάει και ο Κώστας βρέθηκε στο πλακόστρωτο. Ένα βουητό από φωνές ακούστηκε από τον κόσμο. Τον σήκωσαν, άλλαξαν το σχοινί και του πέρασαν πάλι τη θηλιά. Μα αυτό ξανασπάει και ο Κώστας πέφτει πάλι στο πλακόστρωτο. Κέρωσε ο κόσμος. Δεν τον θέλει ο Χάρος είπανε και φωνάζανε για χάρη. Και κει που φαίνεται να λυγίζει ο Γερμανός, να'σου ο μαύρος ο προδότης. Με μια κίνηση του χεριού του, τους λέει να τον βάλουν για τρίτη φορά. Ο Κώστας δεν είπε τίποτα. Δε λύγισε το παλληκάρι. Μόνο, ατάραχα, κατάματα κοίταξε τον προδότη κι έσφιξε τα χείλη του. Έκλαψε όλη η πόλη για τα παλληκάρια. Μόνο οι προδότες χάρηκαν. Πήγαν όλοι τους για τη λευτεριά της πατρίδας.

Για την περίεργη τύχη του γράμματός του διαβάστε στην εφημερίδα:  "Πρωινός Λόγος Τρικάλων"

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!  Όχι μονάχα οι ζωντανοί

κ' οι πεθαμένοι μ'ακλουθάνε, σε μιαν αράδα σκοτεινή.

Με το τραγούδι του Βάρναλη στο στόμα πέσαν χιλιάδες λαϊκοί ήρωες, για τη λευτεριά και την προκοπή της πατρίδας. Ορκιζόμαστε σ'αυτούς τη συνέχιση της Αντίστασης μέχρι την πραγματική Ανάσταση του λαού μας και των λαών της οικουμένης!

"Η μοιρολατρία και ο φόβος δεν έχουν θέση. Η δίψα για λαϊκή νίκη πρέπει να γίνει οδηγός ενός λαού που όταν θέλει μπορεί."  Α.Παπαρήγα, ομιλία στο Σύνταγμα, 18/4/2011

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε βρέθηκα στην Αθήνα και σε μια βόλτα στο Κέντρο και στα στενά της Πλάκας συνέλλεξα όμορφες "μουσικές" εικόνες από μετανάστες καλλιτέχνες τις οποίες, μοιραζόμενος μαζί σας, θέλω από καρδιάς να ευχηθώ σε όλους σας:  Καλή Ανάσταση - Ανάταση Ψυχής!

Χάλκινοι Βαλκάνιοι στη γωνία της Σταδίου

Τζαζ με φόντο την Καπνικαρέα!

Λάτιν νότες στην πλατεία Μοναστηρακίου...

...κι ακριβώς απέναντι αφρικάνικα τύμπανα!

Απ'το Πράσινο Ακρωτήρι στα Πλακιώτικα Στενά

Αραβικοί, παραδοσιακοί ρυθμοί στο σαντούρι

Εμπνευσμένος συνδυασμός μπρος στους Αέρηδες!

Υ.Γ.  Η τελευταία φωτογραφία, μαζί με την παρακάτω, εξαιρετικά αφιερωμένες στην καλή φίλη και καλλιτέχνη  Road Artist  που τόσο ποιοτικά και όμορφα μάς ξεναγεί στα κλέη του Κλεινού Άστεως!

Είθε οι Αέρηδες της Άνοιξης
να διώξουν τα σύννεφα
της δοκιμαζόμενης ζωής μας!

"Επήγες εις την Πόλη ψυχή μου;"

"Επήγες εις την Πόλη ψυχή μου;"  Μ'αυτήν την ερώτηση αρχίζει η παράσταση του θεατρικού έργου «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», του κορυφαίου Έλληνα διηγηματογράφου Γεώργιου Βιζυηνού, που παρακολουθήσαμε στα Τρίκαλα, στο θεατράκι του κεντρικού κτιρίου του πολιτιστικού πολυχώρου "Μύλος Ματσόπουλου" της πόλης μας.

Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα έργα του Βιζυηνού (διδάσκεται και στο Λύκειο) το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός νέου που φτάνει στην φαντασμαγορική Κωνσταντινούπολη των σουλτάνων για να ενταχθεί στο «εσνάφι των ραπτών» και να ζήσει το όνειρό του σύμφωνα με τις διηγήσεις του παππού του. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, για να συναντήσει τον παππού του ετοιμοθάνατο, επιχειρούν μαζί έναν απολογισμό ζωής. Μοιράζονται έτσι την κοινή εμπειρία της καταπίεσης και το όνειρο της φυγής, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και τις αποδράσεις στο χώρο του μύθου.

Ο Βασίλης Νανάκης, "ραφτόπουλο"

 

Το έργο ανεβαίνει τον Απρίλη-Μάη στο "Μύλο", σε σκηνοθεσία του καλού φίλου Βασίλη Νανάκη, ενώ των σκηνικών - κοστουμιών - μακιγιάζ επιμελήθηκε η  Εβελίνα Δασκαλοπούλου. Πρωταγωνιστούν: ο Βασίλης Νανάκης και ο Δημήτρης Τσίκος. Είσοδος (λαϊκότατη): 10 ευρώ.

Ο Δημήτρης Τσίκος, "παππούς"

Οι συντελεστές της παράστασης, πραγματικά, φέρνουν «τη μαγεία της αφήγησης επί σκηνής»! Γνωστός και καταξιωμένος ηθοποιός ο Βασίλης Νανάκης, που πρόσφατα τον θαυμάσαμε μέσα από τη συμμετοχή του στην ταινία "Ψυχή Βαθειά" του Π. Βούλγαρη και στο θεατρικό "Τάβλι" του Δ. Κεχαΐδη σε σκηνοθεσία Άρη Ρέτσου (σχετική ανάρτηση: εδώ ), δοκιμάζει τις δυνατότητές του και στη σκηνοθεσία με πανθομολογούμενη μεγάλη επιτυχία! Μαζί του, στο ρόλο του παππού, ο εξαίρετος, νέος και  ταλαντούχος ηθοποιός Δημήτρης Τσίκος. Μέσα σε μια πραγματική μυσταγωγία υποκριτικής, υποβοηθούμενη από τους καταπληκτικούς φωτισμούς και τις υποβλητικές σκιές που σε ταξιδεύουν, οι δύο ηθοποιοί με την εκφραστική τους δεινότητα σε κρατούν καθηλωμένο για μιάμιση περίπου ώρα κάνοντας το δύσκολο κείμενο σε καθαρεύουσα (μόνο οι διάλογοι είναι στη δημοτική) απόλυτα κατανοητό και άμεσο, μεταφέροντας τις αγωνίες του ανθρώπου του 19ου αιώνα στο σήμερα, την αέναη πάλη ζωής και θανάτου, την ανάγκη αποτίναξης της καταπίεσης και τη λύτρωση της διαφυγής από τη μίζερη πραγματικότητα!

Η μαγεία των φωτισμών!

Η παράσταση μετά από τα Τρίκαλα θα συνεχιστεί και σε άλλες πόλεις και στην Αθήνα και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους να την παρακολουθήσουν! Γιατί, στους καιρούς της κρίσης, έχουμε ανάγκη το καλό θέατρο και τον ενεργό πολιτισμό γενικότερα!

 Η απολαυστική αφήγηση για την "μεγάλη στιγμή" του ραφτόπουλου, την επίσκεψή του στο Χαρέμι του Σουλτάνου!

- - - - - - - - - -

Στην παράσταση αναφέρθηκε και ο καλός φίλος VAD στο "Απουρώ" του (κάντε κλικ ), ο οποίος σε παλιότερη ανάρτησή του (διαβάστε εδώ ) έγραψε και για τον υπέροχο "πολυχώρο" του Μύλου Ματσόπουλου! Επειδή τότε δεν είχε προλάβει να δει το εσωτερικό του (ανακαινισμένου) παλιού εργοστασίου, επισυνάπτω εδώ σχετικές φωτογραφίες - για τον υπόλοιπο χώρο φρόντισε μια χαρά ο ίδιος, όπως μπορείτε να δείτε - και δεν μπορώ παρά να του αφιερώσω εξαιρετικά και από καρδιάς τη σημερινή ανάρτηση!

Η βαριά, παλιά ξυλόπορτα του κεντρικού κτιρίου του Μύλου

Πανταχού παρών ο μεγάλος Τρικαλινός!

Ανεβαίνεις τη σκάλα του τριώροφου κτιρίου και είναι

σαν να ανεβαίνεις στην ιστορία της βιομηχανίας

Στο δεύτερο όροφο σε περιμένει η Τέχνη...

...και είσαι στο σωστό μέρος για να την απολαύσεις!

* Ευχαριστώ τους συντελεστές για την άδεια φωτογράφησης. 

Μουσικό διάλειμμα

Α.  Baildsa Band

Τα Τρίκαλα, το Γενάρη, πήραν το "χριστουγεννιάτικο" δώρο τους με το άνοιγμα της μουσικής σκηνής "Κεντρική Πλατεία", ενός σύγχρονου κυττάρου μουσικής δημιουργίας με την καλύτερη ακουστική που έχω συναντήσει και εμπνευσμένους ιδιοκτήτες-λάτρεις της καλής μουσικής. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 30 "live", όπου εμφανίστηκαν και "μεγάλα ονόματα" (από τον Ψαραντώνη ως τον Louisiana Red) αλλά και νέοι, ελπιδοφόροι, καλλιτέχνες.

Αυτό το Σαββατοκύριακο παρακολουθήσαμε εκεί ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα,  τους "Baildsa Band", αποτελούμενο από έξι νέους καθηγητές μουσικής, που αναμιγνύουν ιδανικά τον ήχο των χάλκινων των Βαλκανίων με τους ρυθμούς της Λατινικής Αμερικής (Καραϊβική, Κούβα) και παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια! Παρά τον ευρηματικό τίτλο της μπάντας (μπαίλντ'σα=απόκαμα) κανείς μας δεν μπαίλντισε, ίσα-ίσα ο "ξεσηκωτικός" ρυθμός τους δεν μας άφησε στιγμή καθιστούς!

Επειδή πρόκειται για ένα αξιόλογο μουσικό σχήμα που αρέσκεται στον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, προς τέρψιν των ακροατών του, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τους παρακολουθήσετε όποτε και όπου τους συναντήσετε!

Ακούστε και την δική τους, λυρική και "χάλκινη", εκδοχή
σε δυό παραδοσιακά τραγούδια:
το τούρκικο "Cecom" και το ηπειρώτικο "Έπεσα απ'το δέντρο".

Β.  Βασίλης Τσιτσάνης

Είμαι πολύ περήφανος που ο μεγάλος Τρικαλινός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης ήταν ολόψυχα Αρειανός!

Αν και λίγο ετεροχρονισμένα, καταγράφω εδώ τη βράβευσή του (το βραβείο παρέλαβε η κόρη του) από την αθλητική οικογένεια του ΑΡΗ στις 25 Μάρτη 2011, στην επέτειο των 97 χρόνων από την ίδρυση του αγαπημένου ιστορικού σωματείου. Στα περισσότερα τραγούδια του στιχουργός ήταν ο, επίσης Τρικαλινός, λαϊκός ποιητής Κώστας Βίρβος. Δικό τους δημιούργημα και ο "ύμνος" του αγωνιζόμενου λαού: Της Γερακίνας Γιος, το οποίο δικαίως όλοι οι Αρειανοί θεωρούμε ότι μας εκφράζει.

Μα εγώ δε ζω γονατιστός, είμαι της γερακίνας γιος

Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές, εγώ αντέχω τις φωτιές

Στο παρακάτω βιντεάκι, μια σπάνια ζωντανή ηχογράφηση και δυο λόγια, σαν εισαγωγή, του ίδιου του Τσιτσάνη:

Μπορείτε να διαβάσετε σχετικό άρθρο των σαλονικιώτικων  "Αθλητικών Νέων"   εδώ .

Αισιοδοξία

 

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

Κώστας Καρυωτάκης, "Αισιοδοξία", Απρίλης 1928

Μέσα από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και την πάλη μας με "τους πυρρούς δαίμονες" (ατομικούς και συλλογικούς), απέναντι στην πιο σκληρή επίθεση της διεθνούς και ντόπιας πλουτοκρατίας, αναμεσίς ιμπεριαλιστικών πολέμων και πυρηνικού-οικολογικού τρόμου... 

"Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής"...

Ετούτη η άνοιξη να'ναι της ζωής μας!  Με μια στοχευμένη λαϊκή συμμαχία, για την ανατροπή του Κτήνους κι ένα τραγούδι σωστό "νικητήριο σάλπισμα". Όπως τότε, που οι επονίτες αγωνιστές  πολεμούσαν και τραγουδούσαν!

Με αισιοδοξία και μαζικό αγώνα τιμούμε τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη και όλων των λαϊκών αγωνιστών!

Δολοφονήθηκαν από την ίδια - αιμοσταγή - άρχουσα τάξη που και σήμερα μας κυνηγά και μας διαφεντεύει...

Υ.Γ. Αλίκη, σ'ευχαριστώ για τη φωτογραφία!   

 

Η πορεία μας

Τα μαγαζιά κατεβάσαν τα ρολά, τα γιαπιά (όσα μείναν) ερήμωσαν, οι υπηρεσίες νέκρωσαν και η μικρή μας πόλη "ξύπνησε" από τις φωνές και τον παλμό της συγκέντρωσης εκατοντάδων πολιτών στην κεντρική της πλατεία. Ήταν ραγδαία η βροχή που έπεφτε σήμερα στα Τρίκαλα και έκανε κρύο αλλά οι διαδηλωτές φαίνονταν να αψηφούν το γεγονός, μιας και έχουν να αντιπαλέψουν τη θύελλα της Τρόϊκας και των ντόπιων συνεργατών της. Άλλωστε ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται!

Από νωρίς συνέρρεε μέγα πλήθος στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.

Η κεντρική ομιλήτρια του ΠΑΜΕ υπό το άγρυπνο βλέμμα του Στρατηγού Σαράφη.

Και μετά, πορεία με μπροστάρηδες τους πολύπαθους αγρότες με τα τρακτέρ τους.

Η πινακίδα μοιάζει να λέει: "υποχρεωτική πορεία εμπρός!"

Μέγα πλήθος, υπό βροχήν!

Οι εργάτες οικοδόμοι πάντα στους δρόμους του αγώνα!

Διασχίζοντας τον Ληθαίο ποταμό.

Το... βαρύ πυροβολικό της διαδήλωσης "καταλαμβάνει" την πόλη!

Η "κατάληψη" της πρώην Νομαρχίας, νυν Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων.

Δεν σκύβουμε το κεφάλι!

Απειθαρχία - Αντίσταση - Ανατροπή το τρίπτυχό μας!

Δεν σταματάμε αν δεν δικαιωθούμε!

Υ.Γ. Η τελευταία φωτογραφία εξαιρετικά αφιερωμένη στην καλή φίλη Black Bedlam!