Κυριακή 25 Απριλίου 2010

"Ο Αφοπλισμός του Άρη"

Ο Ζακ-Λουί Νταβίντ, 1748-1825 (η βιογραφία του εδώ) είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του νεοκλασσικισμού στη γαλλική ζωγραφική τέχνη. Ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος αντρώθηκε μέσα στις φλόγες της Γαλλικής Επανάστασης, ήταν προσωπικός φίλος του Ροβεσπιέρου και είναι γνωστός στο ευρύ κοινό με τον φημισμένο του πίνακα "ο θάνατος του Μαρά". Ο Νταβίντ φιλοτέχνησε τον πίνακα που βλέπουμε σε διάστημα δύο χρόνων (1822-1824) και δήλωσε ότι με αυτόν "κλείνει" ως καλλιτέχνης. Πραγματικά ήταν η τελευταία του δημιουργία, αφού σκοτώθηκε σε ατύχημα το 1825...

Ο πίνακας ονομάζεται "ο αφοπλισμός του Άρη από την Αφροδίτη". Πραγματικά βλέπουμε τον θεό Άρη να αφήνεται στις φροντίδες της ερωμένης του θεάς Αφροδίτης, την οποία βοηθούν οι Τρεις Χάριτες και ο μικρούλης Έρως. Ο Μεγάλος Πολεμιστής γυρνώντας από το πεδίο της μάχης ξεκουράζεται, ξαρματώνεται από τις αιθέριες υπάρξεις και υποκύπτει στη γαλήνη και την ομορφιά της αγάπης και αφοσοίωσης των οικείων του, σε μια χαλαρωτική κούπα γλυκού οίνου, στην άνεση και ασφάλεια της ουράνιας οικίας του στο Πάνθεον... Όμως, ο θεός του πολέμου κρατάει πάντα το δόρυ παρά πόδας, το ήρεμο πια πρόσωπό του σκιάζεται από την σκέψη και την ευθύνη της επόμενης μάχης που έρχεται!

Οι αλληγορίες του θέματος σχετίζονται εύκολα με την αγαπημένη μας ομάδα τον ΑΡΗ και τον μεγαλειώδη λαό της και όχι μόνο λόγω της προφανούς ονομαστικής συγγένειας! Ο ΑΡΗΣ μας γυρνά, από μια μεγάλη μάχη κομβικής σημασίας που έδωσε, στην πόλη και στο γήπεδό του και με τη φροντίδα των πιστών του οπαδών (που δεν τον αφήνουν μόνο του ποτέ) θα ξεκουραστεί και θα ανακάμψει για την επόμενη μεγάλη μάχη που είναι ορισμένη σε τρεις μόλις ημέρες από σήμερα. Και αν και παραζαλισμένος από την ήττα θα σηκωθεί πάλι όρθιος να πολεμήσει ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΗΣ ! Δίπλα του, με άσβεστη αγάπη (όπως το υποδηλώνει η ίδια η θεά της αγάπης), θα'ναι οι χιλιάδες φίλοι του και συστρατιώτες - στα εύκολα και στα δύσκολα, στις νίκες και στις ήττες!

Το θαυμάσιο αυτό έργο του Νταβίντ, όσο το παρατηρώ, μου γαληνεύει την ψυχή και με κάνει να αναστοχάζομαι την ιστορία και την πορεία του μεγάλου μας συλλόγου... με γεμίζει δύναμη για τους αγώνες που έρχονται! Και κυρίως κρύβει μέσα του πολλά και μεγάλα νοήματα!

Γι'αυτό και το αφιερώνω πρωτίστως στους 25.000 ήρωες που ήταν παρόντες στη μάχη (και οι οποίοι, πάντως, ΚΕΡΔΙΣΑΝ και με διαφορά τη δική τους μάχη της κερκίδας και είναι στεφανωμένοι ΚΥΠΕΛΛΟΥΧΟΙ της σωστής κι αγωνιστικής οπαδικής συμπεριφοράς). Η σκέψη μου, το βράδυ του Σαββάτου, ήταν μαζί τους στο ατέλειωτο ταξίδι της επιστροφής...

Επίσης το αφιερώνω στους καλούς φίλους συν-αρειανούς και συν-μπλόγκερς: στον "βόρειο" Animation, στο "συντοπίτη" Demo.k, στους "αθηναίους" Kanthar0 και Pansofix, στον "νότιο" (εκ Χαρτούμ) "κολινδρινό" VAD-Απουρώ και φυσικά, μέσω των δικών τους blog, σε όλους τους "κίτρινους" φίλους τους ! Αδέρφια απολαύστε την ομορφιά του έργου, συνοδεία ενός καλού κρασιού, μιας καλής μουσικής και πάρτε ανάσες! Μας χρειάζονται για το αύριο! Στο κάτω-κάτω ποιός είπε ότι μια μάχη θα κρίνει και τον πόλεμο;

Υ.Γ. Κριτική στον αγώνα δεν κάνω. Την "δουλειά" αυτή γνωρίζουν καλύτερα να την κάνουν, τεκμηριωμένα και αμερόληπτα, ο Kanthar0s, ο Animation και ο "ομόχρωμος" φίλος Baladeur...

16 σχόλια:

BALADEUR είπε...

Καλημέρα αδερφέ. Ο νεοκλασικισμός μου προξενεί το ενδιαφέρον μέχρι και το σημείο που φλερτάρει με τον ρομαντισμό. Από τους αρραβώνες και μετά μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο.

Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Νταβίντ, αν και προτιμώ τον πίνακα του Λεωνίδα. Θαρρώ πως ο Γιάννης Νίκου έκανε καλύτερη προσέγγιση στο παράνομο ζευγάρι. Ίσως γιατί ο δικός του ΑΡΗΣ δείχνει πιο αρρενωπός, λιγότερο μαλθακός.
(http://www.iannisnikou.gr/hist_15.htm)

Στα του τελικού, δυστυχώς, ότι ξοδεύεις εισπράττεις. Σε όλα τα επίπεδα...

Πορτιάτης είπε...

Μα, Baladeur μου, ακριβώς με τον Νταβίντ αρχίζει ο γαλλικός "ρομαντισμός" στη ζωγραφική... Και είναι επικός στα έργα του, ιδιαίτερα στην "αυτοκρατορική" του περίοδο (τότε που μπλέκει με τον Ναπολέοντα έως και το θάνατό του).

Άσε που το έργο του μου φέρει περισσότερο προς "ανάπαυση του πολεμιστή" παρά σε "εν γρηγόρσει" standman! ... γιατί, συμπαθητικός ο πίνακας του Γ.Νίκου αλλά μου δίνει την εντύπωση ότι ο Άρης του "δίνει και το βασίλειό του" για ένα... τσιγάρο (αφού μόλις τελείωσε!) :))))

Πάντως, το "April" των Deep Purple με το καταπληκτικό συμφωνικό του μέρος (που προτείνεις στο "Metal Daze" σου) θεωρώ ότι μπορεί να'ναι ιδανικό άκουσμα για να "δει" κάποιος τον πίνακα του Νταβίντ!

Όσο για το κύπελλο: "ο τελικός πέθανε - ζήτω ο τελικός!" :)))

Unknown είπε...

Ευχαριστουμε για την αφιέρωση φίλε Πορτιάτη.
Δύσκολο το ταξίδι της επιστροφής,μουντά πρόσωπα και αφωνία επικράτησε...Θα περάσει γρήγορα, θέλουμε λίγες μέρες να επανέλθουμε, εδώ έχουμε περάσει πολύ χειρότερα αυτό θα μας πάρει απο κάτω...Μένει το γαμώτο, η έλλειψη τύχης, αυτή η κατάρα των χαμένων τελικών...Το γαμωτο για τον κόσμο, που έδειξε το μεγαλείο του. Μετακινήθηκαν 25.000 κόσμου και όλα κύλησαν ομαλά χωρίς βαρβαρότητες...Οι αντίπαλοι μας κοιτούσαν και μας φωτογράφιζαν και όμως το κύπελλο δεν ήρθε...4 χαμένοι τελικοί στην δεκαετία που μας αφήνει...Ποδοσφαιρική αδικία...
Ακολουθησα την συμβουλή σου και έβαλα ένα ποτηράκι κρασί...Να σαι πάντα καλά φίλε!!!

BALADEUR είπε...

Χωρίς τσιγάρο πάει η μισή απόλαυση χαμένη. Ο οργασμός το αποκορύφωμα, το τσιγάρο η κατακλείδα...

(Μα τί λέω ο κερατάς τρεις και είκοσι τα ξημερώματα...)

Την καλημέρα μου!!!

VAD είπε...

Δεν πειράζει,Φάνη,δώσαμε λίγη χαρά στους παοκτσήδες,λίγο τόχεις;:)))

Καλή εβδομάδα...

KANTHAR0S είπε...

Αγαπητέ Πορτιάτη άψογη η ανάρτηση σου προερχόμενη από αγνή έμπνευση!

Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Θα αντιμετώπίσουμε και αυτή την πίκρα όπως και τόσες άλλες του παρελθόντος. Ο κόσμος δεν επίβραβεύτηκε με την κούπα κέρδισε όμως άλλα πράγματα. Κι ο Άρης είναι πάντα εδώ. Μπορεί να χάσαμε στον τελικό, αλλά υπάρχουν πράγματα που ακόμα μπορούμε να τα κερδίσουμε.

Πορτιάτης είπε...

@Animation
Αδερφέ μου ήσουν παρών και έζησες το μεγαλείο! (και εγώ ζηλεύω)
Η σκέψη μου ήταν και είναι στον τεράστιο Λαό του ΑΡΗ μας. Θα χρησιμοποιήσω και εγώ τους γνωστούς στίχους: "Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου!" Η πίκρα, η κατήφεια, το "γαμώτο" με κυρίευσαν το βράδυ του Σαββάτου... ήταν σαν να γύριζα κι εγώ μαζί σας στο δύσκολο ταξίδι της επιστροφής :(
Αλλά φτάνει! Έχουμε ξεπεράσει πολλές χειρότερες καταστάσεις, όπως λες, σε ένα παιχνίδι (κι ας έχει τέτοια σημασία) θα σταματήσουμε; Ο ΑΡΗΣ είναι εδώ κοντά έναν αιώνα (και πιθανόν άλλο τόσο και περισσότερο). Γνώρισε "μεγάλους" και "μικρούς" παίκτες και προπονητές, πίκρες και γλύκες... ο κοινός παρονομαστής όλων, όμως, ήταν - είναι και θα είναι οι χιλιάδες των οπαδών του, με μια δίψα ακόρεστη για τη χαρά και μόνο του αγώνα! Το'χουμε αποδείξει άπειρες φορές! :)
Ας χαλαρώσουμε λοιπόν κι ας κοιτάξουμε την επόμενη μέρα. Με τέτοιες περγαμηνές προδιαγράφεται μέλλον λαμπρό!!!

Πορτιάτης είπε...

@Baladeur
Φίλε μου, ο συγκεκριμένος πίνακας μού είναι γνωστός από καιρό και είχα σκοπό να τον χρησιμοποιήσω ούτως ή άλλως μετά τον τελικό. Απλώς, σε περίπτωση νίκης, θα του'δινα επιπλέον και τη δική σου διάσταση... :))))

Πάντως, μουσικέ μου, πρέπει να το παραδεχτείς: ήμαστε μια hard-rock ομάδα!!!

Πορτιάτης είπε...

@VAD
Βασίλη μου ήταν επείγουσα ανάγκη να δώσουμε πρώτα λίγη χαρά στους πολύπαθους αρειανούς!

Τέλος πάντων, βάλε ένα τσιπουράκι να πάνε τα φαρμάκια κάτω και ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ !!! Άλλωστε εμείς είμαστε "μαθημένοι" σε τέτοια... δεν θα διαλυθούμε κιόλας !!!

Έχουμε αγώνες αύριο ! :))))

Πορτιάτης είπε...

@Kanthar0s
Αδερφέ μου πηγή έμπνευσης για όλους μας είναι ο ανεξάντλητος λαός του ΑΡΗ ! Ήσουν στο γήπεδο και το έζησες!!!

Έχεις απόλυτο δίκιο: έχουμε τον τρόπο μας να "παλεύουμε" τα πράγματα! Ήδη, από αυτήν την ήττα, κερδίσαμε πολλά ! :)))

... και βάζουμε πλώρη για ακόμη περισσότερα! Είναι ανάγκη, είναι ο τρόπος ζωής μας! :)))

Pansofix είπε...

φιλε Πορτιατη αυτο που εγινε το σαββατο στο οακα δεν ξεχνιεται ουτε παυει να υπαρχει επειφδη δεν πηραμε τον τιτλο δεν ειμαστε αρης γι'αυτο βεβαια καλο θα ηταν να το σηκωναμε αλλα τι να κανουμε δεν ηταν η ωρα μας ακομη...η αρειανες θυρες ηταν φωτια και λαβρα... αρης και δεν ειμαι καλα!!!

Πορτιάτης είπε...

@Pansofix
Φίλη μου έχεις πέρα για πέρα δίκιο!

Θα στο πω και κεφαλονίτικα:
Αυτή η ήττα μας καπριτσάρισε (=εκνεύρισε) και μας άτζιωσε (=θύμωσε, αγρίεψε) για τη συνέχεια! Είμαστε έτοιμοι να καντάρουμε τον ύμνο μας και να ατακάρουμε (=κάνουμε έφοδο) στο όνειρο!!!

Θα'ρθουν και καλές μέρες δεν μπορεί...
Κι όπως λέει και ο Animation: "Στα εύκολα ΑΡΗΣ, στα δύσκολα ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ" :))))

Υ.Γ. Δεν είμαι (αλλά αισθάνομαι) κεφαλλονίτης. Τις παραπάνω λέξεις τις οφείλω σε αδερφικό μου φίλο και κουμπάρο απ'το Ληξούρι.

Exagono είπε...

Γεια χαρα συνΑρειανε,Χαρηκα για την επισκεψη σου στο blog μου.Θα τα λεμε συχνα.

demo είπε...

Είναι τόσα που θέλω να γράψω αδερφέ μου αλλά με πονάνε ακόμη και οι σκέψεις...δεν έχω ξαναδεί έτσι εμένα και τα αδέρφια μου..και πίστεψε με περάσαμε και χειρότερα...

ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΓΙ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ+ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ+ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΝΩΡΙΣ..

Αν δεν με πεθάνεις εσυ...

Πορτιάτης είπε...

@Foris
Φόρη μου καλώς βρεθήκαμε!
Χρειαζόμαστε ψύχραιμες και λογικές φωνές σαν τη δική σου! Θα τα λέμε συχνά γιατί έχουμε πολλούς αγώνες (με κάθε έννοια) μπροστά μας !

Πορτιάτης είπε...

@Demo.k
Κώστα, αδερφέ μου, η ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ δεν θα μας πεθάνει ποτέ! Αντίθετα, εμείς είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα πάντα γι'αυτήν - και το αποδείξαμε!

Το λες και εσύ στην ΑΠΑΙΧΤΗ ανάρτησή σου :)))