Καλή Χρονιά !

"Την Κυριακή θ' ακούσουμε τη μπάντα..."

Καλή, ειρηνική και δημιουργική χρονιά σε όλους!

Με τις νότες της μπάντας του Δήμου Τρικάλων, Πέμπτη 31.12.09, ακριβώς στις 12 μμ.

Ο ξενόδουλος Γεώργιος Παπανδρέου

Πέρασαν 65 χρόνια από τα Δεκεμβριανά γεγονότα του 1944... Από τότε που τα αγγλικά στρατεύματα του Σκόμπυ επιχείρησαν ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα μας, κατόπιν εντολής του διευθυντηρίου του Τσώρτσιλ και της ελληνικής αστικής τάξης του Γεωργίου Παπανδρέου και του βασιλιά. Κι ας ήταν ο β΄ παγκόσμιος σε εξέλιξη...

Στην πραγματικότητα ο εγγλέζικος βομβαρδισμός Πειραιά και Αθήνας, οι δεκάδες νεκροί έλληνες μαχητές στις οδομαχίες της πρωτεύουσας δεν ήταν άλλο παρά η πρώτη πράξη του εμφύλιου πολέμου στην Ελλάδα. Ενός εμφύλιου που είχε λεπτομερώς σχεδιαστεί από ξένα κέντρα και τους πρόθυμους, ξενόδουλους υπηρέτες τους (σαν τον Παπανδρέου, που αργότερα αναγορεύτηκε και "γέρος της δημοκρατίας") και που το ισχυρό αλλά άπειρο πολιτικά λαϊκό κίνημα (με μπροστάρη το ΕΑΜ) πιάστηκε στον θανατηφόρο ιστό που αυτοί εξυφαίναν... Ενός πολέμου μέσα στον πόλεμο που αποτέλεσε τον μοναδικό, γι' αυτούς, δρόμο καταστολής κι ακύρωσης του μεγαλειώδους εαμικού αντιστασιακού κινήματος - επαναφοράς των δοσιλόγων και των ναζιστικών ταγμάτων ασφαλείας ως επίσημου "εθνικού" στρατού - εν τέλει σύνδεσης της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό άρμα, μέσω της αιματοβαμμένης επικράτησης του μοναρχοφασισμού...

65 χρόνια μετά γίνονται επίμονες προσπάθειες να ξαναγραφεί η ιστορία, από τη μεριά του νικητή βέβαια: είτε με ωμό αντικομμουνισμό, είτε με την πλαστή κι ανιστόρητη εξίσωση φασισμού-κομμουνισμού, είτε με "κεντροαριστερές" καλλιτεχνικές προσεγγίσεις - σαν το τελευταίο μελό του κυρ-Παντελή Βούλγαρη (βλέπε προηγούμενη ανάρτησή μου).

Για να συμβάλλω κι εγώ στην "ιστορική μνήμη" παραθέτω επιστολή του ξενόδουλου Γ.Παπανδρέου στην Καθημερινή της 2/3/1948 (εν μέσω εμφυλίου), όπου προσπαθεί ο "γέρος" να αμυνθεί της... εθνοσωτηρίου πολιτικής του κατά την απελευθέρωση. Προφανώς το πάνω χέρι στις εξελίξεις το είχαν πάρει πια οι αμερικάνοι και η φάρα του καθώς κι οι εγγλέζοι πάτρωνές του απομακρύνονταν σταδιακά από το προσκήνιο (...για να αποτελέσουν σκοτεινές εφεδρίες του συστήματος μετά από μια δεκαετία). Επειδή λοιπόν, διεκδικεί δάφνες δοσιλογισμού και πατριδοκαπηλείας δεν διστάζει να' ναι αποκαλυπτικά ωμός και θρασύς όπου χρειάζεται - οι υπογραμμίσεις και τα έντονα γράμματα στο κείμενο είναι δικά μου:

«Φίλε κ. Διευθυντά,

(...) Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: "Ο Υψιστος μάς έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Διά να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι, θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά σιγά θα τους παραδίδαμεν - για να μη γίνει Επανάστασις - και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα". Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Όχι ότι δεν υπήρξε "δώρον του Υψίστου" ο Δεκέμβρης... Αλλά ότι "θα τους τα εδίναμε όλα...". Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: "τους τα επαίρναμε όλα..." . Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν...

(...) Θα επικαλεστώ κείμενα:

"Την 26η Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρο, διεκήρυξα το σύνθημα: Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός.

Εις το Συνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσωπών του ΚΚΕ. είπα: "Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως. Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ευκρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕAM έχει την πρόθεσιν να χρησιμοποιήσει την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώνυμον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ως όργανον δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συνεγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν... Εάν όμως το ΕAM έχει λάβει απόφασιν να εγκαταλείψη τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεσθή εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς και αν, κατά συνέπειαν, δέχεται την κατάργησιν του ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων ανταρτικών σωμάτων και την δημιουργίαν Εθνικού Στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την Πατρίδα και θα υπάκουη εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως, τότε η συμμετοχή και του ΕΑΜ εις την Εθνικήν μας Ενωσιν θα ημπορή να θεωρήται γεγονός.".

Την 6η Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα: "Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ' ουσία: Στρατός ΕΑΜ. Ελεγχoν της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το ΕAM. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το ΕΑΜ. Τώρα, πλέον, ημπορεί να γίνει πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνωμεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσουμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα!".

Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποία είναι η πολιτική μου, απήντησα: "Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ". (...) Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν επηκολούθησε η εφαρμογή...

Η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήναις την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την 3ην Νοεμβρίου 1944, προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις: "Μετά την συντελεσθείσαν πλήρην Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Ανταρτικών Ομάδων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία ωρίσθη διά την 10ην Δεκεμβρίου...".

(...) Οσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν: Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών - την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πώς θα κατελύετο; Δύο ήσαν τα στάδια διά να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ.

Διά να έλθωμεν εις τας Αθήνας - ως αντίπαλοι του ΚΚΕ - δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕAM. Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχαν απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρίσιμους εκείνους μήνας - Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944 - επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης... Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων βρετανικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον πρεσβευτήν της Μεγ. Βρετανίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα "εκατοντάδων" ή και "δεκάδων" ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι "έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Λουξεμβούργου...".

(...) Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατωρθώθη... Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ, διά του Αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρετανικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρετανούς εις την Ελλάδα, καθίστα Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των...

Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ' όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς "η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους...". Αλλά πότε θα έπρεπε ν' αποφασισθή η αποστράτευσις; Θα έπρεπε ν' αποφασισθή αμέσως, ή να αναβληθή δι' αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το ΚΚΕ εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφόσον εξηκολουθεί ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι' αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη...

Αλλά μου ήτο σαφές, ότι ο χρόνος ειργάζετο υπέρ του ΚΚΕ. Και εσωτερικώς, διότι θα εξησφάλιζεν εν τω μεταξύ την πλήρη διάβρωσιν - όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και εξωτερικώς, διότι τότε η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκήν με τον Ναζισμόν και επροφυλάσσετο να διατάραξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της. Και διά τούτο ακριβώς παρέστησε, καθ' όλον τον Δεκέμβριον, τον ουδέτερον - και μάλιστα μέχρι του σημείου να μας αναγγείλη την 30ήν Δεκεμβρίου, την αποστολήν πρέσβεως, ενώ ακόμα αι μάχαι εμαίνοντο εις τας Αθήνας...

Και διά τούτο επέμεινα ανενδότως εις την άμεσον αποστράτευσιν. Και η 10η Δεκεμβρίου έμενεν αμετακίνητος...

Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή "δώρον του Υψίστου". Αλλά, διά να ύπαρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να μη γίνη η Στάσις - "το δώρον του Υψίστου" - έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχείρηση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.

Μετ' εξαίρετου τιμής,

Γεώργιος Παπανδρέου

1/3/1948».

Η περίφημη αυτή επιστολή είναι από το ιστορικό άρθρο του Στέφανου Κρητικού, στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 6/12/2009 - Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες άρθρο εδώ.

30 χρόνια ΓΚΑΛΗΣ

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια, από τότε που ο σύγχρονος "ημίθεος" ήρθε στην ομάδα του θεού ΑΡΗ κι έκτοτε έκανε τους Έλληνες να παραληρούν και να παραμιλούν...

Παραθέτω αυτούσιο το άρθρο του Α.Νικολαϊδη από τα "Αθλητικά Νέα" :

Ήταν ακριβώς πριν 30 χρόνια… Ο Νίκος Γκάλης στις 2 Δεκεμβρίου 1979 για πρώτη φορά έμπαινε στο παρκέ του Αλεξανδρείου με τη φανέλα του Αυτοκράτορα Άρη !

Ο Νίκος Γκάλης ήταν τότε 22 χρονών. Το ονειρό του ήταν να αγωνιστεί στο ΝΒΑ, κάτι που ευτυχώς για τον Άρη και το ελληνικό μπάσκετ δεν πραγματοποιήθηκε.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Νίκος Γεωργαλής (το κανονικό του όνομα) είναι παιδί μεταναστών από τη Ρόδο και ήταν το τελευταίο από τα τέσσερα παιδιά του Γιώργου και της Στέλλας Γεωργαλή. Είναι γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1957 στο Νιου Τζέρσεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η ζωή του Γκάλη ήταν συνυφασμένη με το μπάσκετ από μια ηλικία και μετά. Ζούσε για αυτό. Ζούσε για να έχει στα χέρια του την πορτοκαλί μπάλλα. Έμελλε να κάνει μια ολοκληρή χώρα περήφανη. Μια ομάδα να τη φτάσει στα ουράνια.

Από τότε που πάτησε το πόδι στην Ελλάδα ο Νίκος Γκάλης τίποτα δεν είναι το ίδιο στο μπάσκετ της χώρας. Άλλαξε την ιστορία μιας ήδη μεγάλης ομάδας όπως ήταν ο Άρης τότε. Από εκείνα τα μαγικά χρόνια, το Αλεξάνδρειο έχει ακόμα την αύρα του παρελθόντος, χάρη στο Νίκο Γκάλη.

Ο Γκάλης τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκε με την πυγμαχία λόγω του πατέρα του που ήταν βετεράνος του αθλήματος. Στην μητέρα του όμως δεν τις άρεσε αυτό το άθλημα και τον προέτρεψε να μάθει μπάσκετ, όπως τα περισσότερα παιδιά στην Αμερική. Το Σίτον Χολ είναι το κολλέγιο που σπουδάζει και αγωνίζεται στο NCAA. Το τέλος της περιόδου τον βρίσκει τρίτο σκόρερ του πρωταθλήματος με 27,5 πόντους μ.ο.Το ΝΒΑ δεν του χαμογελάει. Οι προκατειλημμένοι προπονητές, λόγω ύψους. Η πληθώρα πολλών νέων αστεριών στη θέση του και ένας τραυματισμός στο πόδι τον οδηγούν στον τέταρτο (!) γύρο των ντραφτ στο Νο 68 που τον επιλέγουν οι Σέλτικς, αλλά στη συνέχεια κόπηκε. Η πρώτη ομάδα που μαθαίνει τότε την ύπαρξη του Νίκου Γκάλη είναι ο Παναθηναϊκός. Αλλά υπάρχουν συζητήσεις χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Επόμενος ο Ολυμπιακός, αλλά και αυτή η προσπάθεια πέφτει στο κενό.

Ο πρωταθλητής Ελλάδας 1978-79 Άρης το σκέφτεται σοβαρά και κάνει την κίνηση… Τότε ο πρόεδρος των κίτρινων ήταν ο Μενέλαος Χατζηγεωργίου που καλεί έκτακτο διοικητικό συμβούλιο. Θέμα: Η απόκτηση του Νίκου Γκάλη. Ψήφοι: 6 υπέρ – 5 κατά. Αποτέλεσμα: Αλέκος Μιχαηλίδης (έφορος Άρη) και Γιώργος Τσιλιγγαρίδης ταξιδεύουν στο Νιου Τζέρσεϊ. Όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Ο Άρης τα κατάφερε και έφερε στην Ελλάδα το Νίκο Γκάλη. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1979 πέφτουν οι υπογραφές του συμβολαίου. Οι "κακές γλώσσες" οργίασαν... «Είναι κοντός…» έλεγαν μερικοί. «Μάζεψε στο πλύσιμο…» έλεγαν κάποιοι άλλοι… και ο Ανέστης Πεταλίδης έλεγε: «Σήμερα φτύνετε. Προσέξτε όμως γιατί μετά θα γλύφετε…» και έτσι έγινε.

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1979 μπαίνει στο παρκέ του Αλεξανδρείου ο Νίκος Γκάλης για πρώτη φορά με τη φανέλα του Άρη. Αντίπαλος τότε ο Ηρακλής. Ο Ελληνοαμερικάνος σημειώνει τότε τριάντα πόντους και αρχίζει σιγά σιγά να "χτίζει" το δικό του μύθο. Ο κόσμος του Άρη φώναζε: «Είσαι θεός μοναδικός». Οι αντίπαλοι υποκλίνονταν στις ικανότητες του, οι Έλληνες τον προσκυνούσαν το 1987 και μερικοί ακόμα και τώρα αναφερόμενοι σε αυτόν τον ονομάζουν «θεό». Ο Γκάλης άλλαξε όλοκληρη την ιστορία του Άρη, του Ελληνικού μπάσκετ, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα στη χώρα μας.

Γνωρίζω ότι θα ακουστεί γραφικό, αλλά… ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ…

Tα ρεκόρ του θρυλικού παίκτη:

-Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα και δεύτερος στην Α1 (12.714 πόντοι)

-Είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο ελληνικό κύπελλο (1.485 πόντοι)

-Σε κύπελλα ευρώπης έχει 4896 πόντους (1ος σκόρερ όλων των εποχών)

-Έχει 148 παρουσίες σε κύπελλα ευρώπης

-Έχει 99 παρουσίες σερί στο Ελληνικό πρωτάθλημα (σε σύνολο )

-Έπαιξε 5 φορές στην μικτή Ευρώπης

-Είναι ρέκορντμαν πόντων σε φάϊναλ φορ κυπέλλου πρωταθλητριών

-Είναι ρέκορντμαν πόντων σε τελικούς κυπέλλων Ελλάδας (πάνω από 200 πόντοι)

-Έχει το καλύτερο ρεκόρ σκοραρίσματος σε έναν τελικό (52 πόντους το 1987)

-Ρεκόρ 62 πόντων στο πρωτάθλημα (1981, Αρης-Ιωνικός)

-Ρεκόρ 52 πόντων στο κύπελλο (1987, Αρης-Πανελλήνιος)

-Ρεκόρ 57 πόντων σε ευρωπαϊκό παιχνίδι (Αρης-Καρέρα)

-Ρεκόρ 53 πόντων με την εθνική (Ελλάδα-Παναμάς)

-'Εχει συμμετάσχει σε 4 φάϊναλ φορ

-Σε κάθε πεντάδα αγώνων με τον Άρη, έχει δύο που σημείωνε πάνω από 40 πόντους

-Έχει μέσο όρο καριέρας (με τον Άρη), περίπου 37 πόντους σε κάθε παιχνίδι (ασύλληπτο ρεκόρ για το παγκόσμιο μπάσκετ!)

-Σε 105 αγώνες (με τον Άρη), έχει σημειώσει πάνω από 40 πόντους

-Αναδείχθηκε 11 φορές πρώτος σκόρερ του Ελληνικού πρωταθλήματος (με τον Άρη)

-Το καλοκαίρι του 1992 έπαψε να είναι παίκτης του Άρη, μετά από 9 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα Ελλάδος

-Στα πρώτα του 70 παιχνίδια με την Εθνική Ελλάδος σκοράρει σταθερά πάνω από 10 πόντους, σε 48 από αυτά έχει περάσει τους 30 πόντους και σε 23 από αυτά έχει περάσει τους 40 πόντους!

-Στις 29-06-1991 εναντίον της Τσεχοσλοβακίας σκόραρε 37 πόντους για 168η και τελευταία φορά με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος

-Σε κανένα από τα 168 αυτά παιχνίδια δεν έμεινε άποντος

-Έχει ξεπεράσει τους 1000 πόντους σε τελική φάση Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων

-Έχει 5.131 πόντους με την Εθνική Ελλάδος (2ος όλων των εποχών)

-Σκόραρε 30,5 πόντους μέσο όρο σε κάθε αγώνα με την Εθνική Ελλάδος (ρεκόρ ανεπανάληπτο για το παγκόσμιο μπάσκετ)

-Πολυτιμότερος παίκτης του προολυμπιακού τουρνουά του 1980

-Το 1981 σημείωσε 225 πόντους σε 9 μέρες και οδήγησε την Εθνική στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αήττητη

-Είναι 1ος σκόρερ του ομίλου του στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1981

-Είναι 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1983 (με 231 πόντους!)

-Πολυτιμότερος παίκτης και 1ος σκόρερ του προολυμπιακού τουρνουά του 1984 (με 186 πόντους!)

-Είναι 1ος σκόρερ του Παγκόσμιου πρωταθλήματος του 1986 (με 332 πόντους σε 9 αγώνες! - ασύλληπτο ρεκόρ για διοργάνωση τέτοιου επιπέδου)

-Έχει ψηφιστεί αμέτρητες φορές πρώτος στα δημοψηφίσματα εφημερίδων & περιοδικών (όπως η Γκαζέτα ντε λο Σπορτ) και σε ψηφοφορίες αθλητικών συντακτών (ανάμεσα σε αυτές: 1ος μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη, 10ος αθλητής στον κόσμο για όλα τα σπορ(!) & 4 φορές καλύτερος Έλληνας αθλητής)

-Πολυτιμότερος παίκτης και 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1987 (με 296 πόντους!)

-Πρωταθλητής Ευρώπης το 1987

-Πολυτιμότερος παίκτης και 1ος σκόρερ του προολυμπιακού τουρνουά του 1988 (με 254 πόντους!)

-Είναι 1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1989 (με 178 πόντους)

-Δευτεραθλητής Ευρώπης το 1989

-1ος σκόρερ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1991 (με 158 πόντους)

"Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή"

Πόσο βαθιά μπορεί να είναι μια ψυχή;
Του έλληνα πολύ... του έλληνα αγωνιστή ακόμα πιο πολύ...
Η ψυχή πάντως της νέας ταινίας του Παντελή Βούλγαρη πήγε άπατη στα ρηχά...
Εκατομμύρια συμπατριώτες, κι εγώ μαζί τους, έχουμε ζωντανό τον εμφύλιο διχασμό μέσα στις οικογένειές μας και το κατέχουμε (...βαθιά μες στην ψυχή μας) πως εξαρχής ήταν γνωστά και συνειδητά τα "γιατί και τα διότι" καθώς κι οι "φίλοι και οι εχθροί"...
Όπως κάθε εμφύλιος, απ' αρχής κόσμου, έτσι και ο τελευταίος στην Ελλάδα ήταν... βαθιά ταξικός και με όλο το μίσος, τη βία, το αίμα αλλά και την ελπίδα, τα ανδραγαθήματα και τις εποποιίες που κουβαλούν μαζί τους, σύμφυτα, οι επαναστατικές αυτές "συρράξεις" !
Άλλωστε, αυτό το γνωρίζουμε καλά, εδώ στα μέρη μας, από τον ταραγμένο καιρό του Πελοποννησιακού Πολέμου, τις Στάσεις των Ζηλωτών και του Νίκα, ως τον πρώτο νεοελληνικό εμφύλιο του Κολοκοτρώνη και Μακρυγιάννη...
Αυτά όλα δείχνει να τα ξεχνά/προσπερνά η μικροαστική αντίληψη του κυρ-Παντελή για τον εμφύλιο (τι ειρωνία... 60 χρόνια από τη λήξη του) κι έτσι να μας προσφέρει αυτό το "new greek" μελό - άνευ πασατέμπου και σάμαλι!
Επισυνάπτω και προσυπογράφω την κριτική του κυρίου Μάνου Δούκα από το bazoma.blogspot.com : "Ψυχή Βαθιά: και στο τέλος... παρθήκαν" καθώς και το δημοσίευμα του "Ιού" της Ελευθεροτυπίας: "Οι ελληνόψυχοι και τα ναπάλμ" ως ενδεικτικές φωνές λογικής... από τα βάθη της ψυχής!

Όσο για τον Βούλγαρη, του αφιερώνω (τηρουμένων φυσικά των αναλογιών και της ιστορίας του προσώπου) τους στίχους και το τραγούδι βέβαια, του μακαρίτη αγωνιστή Πάνου Τζαβέλα:

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ’ όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Υ.Γ. 1 : Φυσικά και την είδα πρώτα την ταινία...

Υ.Γ. 2 : Φυσικά και η ταινία ήταν σχεδόν άψογη από τεχνικο-καλλιτεχνικής άποψης...
Υ.Γ. 3 : Πολύ καλός στην ερμηνεία του ο φίλος και γαρδικιώτης ηθοποιός Βασίλης Νανάκης (ο Διαφωτιστής του ΔΣΕ), αν και κρύα χειρουργικά ψαλίδια κόψαν στο μοντάζ τις καλύτερες σκηνές του...

Έρχεται θύελλα !

Ένα σούρουπο στους "Αγιους Σαράντα", κάτω από τη Ζαγορά στο Πήλιο.

Είναι δύσκολοι οι καιροί. Το βλέπουμε (στο δικομματικό τσίρκο των μη-λύσεων), το ακούμε (στις μακάβριες επιταγές του κάθε Αλμούνια εκ Βρυξελλών), το οσφριζόμαστε (στη σαπίλα των σκανδάλων, παλιών και νέων), το γευόμαστε (στο πικρό πιάτο της καταστολής των δικαιωμάτων μας, που καθημερινά μας σερβίρουν), το ακουμπάμε (στην κατακόρυφη πτώση του επιπέδου της ζωής μας). Όλες μας οι ασθήσεις μάς προειδοποιούν: έρχεται θύελλα...

Όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και στην περίπτωσή μας ελπίδα είναι η ίδια η ανθρωπότητα, με τους καημούς της αλλά και το τεράστιο θέλω για ζωή, προκοπή και αξιοπρέπεια ! Σ'αυτές τις εκλογές, όπου "το παλιό θέλει να γίνει νέο" (καταπώς έλεγε κι ο Μπρεχτ), μπορούμε να αντισταθούμε στον ανελέητο βοριά που φουσκώνει τα κύματα εναντίον μας και να ατενίζουμε με θάρρος τη θάλασσα: κάποτε θα ζυγώσει το σκαρί των ονείρων μας. Κι αυτή η μέρα θα'ναι μέρα-μεσημέρι !

Χαιρετίσματα ...

Μετά από ένα "κοντό" καλοκαίρι κι έναν "μακρύ" Σεπτέμβρη (σε ότι αφορά εμένα τουλάχιστον) βρίσκω σιγά-σιγά τους αέρινους δρόμους των blogs... κι έτσι, για μιαν αρχή, σας στέλνω φωτεινά χαιρετίσματα με μια αυγουστιάτικη φωτογραφία που τράβηξα από τη βεράντα του σπιτιού μου στα Τρίκαλα.

Διακρίνονται τα "ανεμικά" φώτα των σπιτιών, το "ιλαρό" φως του προβολέα του σταδίου (όπου τραγουδούσε εκείνη την ώρα η Χαρούλα, για τα "Τσιτσάνεια") και το μαγικά "θριαμβευτικό" φως της δευτέρας πανσελήνου. Κι όλα αυτά μαζί : φωτεινές αποχρώσεις των συναισθημάτων μας...

Στο Ξι και στο Θιάκι !

Βγήκα στον πηγαιμό για το Ξι της Παλικής (που "δεν είναι Κεφαλλονιά", σύμφωνα με τους φίλους μου τους Ληξουριώτες) και για το όμορφο Θιάκι (που "δεν είναι του Οδυσσέα", πάλι σύμφωνα με τους φίλους μου τους Ληξουριώτες)... Καλό μας Καλοκαίρι !!!

Στην παραλία του Ξι με τους αργιλικούς λόφους για τέλειο και δωρεάν SPA και διαμονή στα υπέροχα δωμάτια του "αδερφού" Βαγγέλη πάνω στη θάλασσα! (www.xi-village.gr)

Στην παραλία του Μύρτου, που μας βάζει τα γυαλιά !

Στην ειδυλλιακή Άσο για ουζάκι... by the heaven !

Το γραφικό Φισκάρδο προσφέρεται για... αιχμαλωσία,
στον καμβά ή στο φιλμ !

Στο Βαθύ της Ιθάκης θα υψώσουμε την πειρατική σημαία !

...και στο ονειρικό Κιόνι θα ανοιχτούμε με τη "Βγενικιά" στις δικές μας Οδύσσειες !

Ραντεβού στα πρωτοβρόχια !!!

Η αντεπίθεση του ΑΡΗ

Παραθέτω αυτούσιο δημοσίευμα στο www.super3.gr :

H περίοδος 2008-09 για τον ΑΡΗ, σε αγωνιστικό επίπεδο, είχε αποκαρδιωτική κατάληξη. Στο ποδόσφαιρο πρόωρος αποκλεισμός από την συνέχεια του UEFA Cup, αποκλεισμός από το Κύπελλο Ελλάδας, εκτός Europa League για τη φετινή χρονιά.

Στο μπάσκετ απογοητευτικός αποκλεισμός από τη συνέχεια του Eurocup, εκτός συνέχειας του Κυπέλλου Ελλάδας και φυσικά ο αποκλεισμός από τη Euroleague. To βόλεϊ ολοκλήρωσε το «δράμα» με τη αδυναμία του να προκριθεί στο Challenge Cup.

Αυτή η σύντομη αναδρομή στα αγωνιστικά πεπραγμένα της περιόδου που έληξε, γίνεται για να διαπιστώσουμε την μεγάλη αλλαγή που έχει επέλθει στον ΑΡΗ. Ως αθλητικός οργανισμός αλλά και ως κοινωνία οπαδών. Στα προηγούμενα χρόνια μια τέτοια έκτασης αποτυχημένη χρονιά θα είχε επίδραση τόσο στο αγωνιστικό μέλλον των τμημάτων όσο κυρίως στη ψυχολογία των Αρειανών.

Απογοήτευση, χαμηλό ηθικό, κατεβασμένα κεφάλια, μιζέρια, εσωστρέφεια, ατέρμονες συζητήσεις για τους υπαίτιους των αποτυχιών. Μια αύρα κατάθλιψης που απομάκρυνε κόσμο από τον ΑΡΗ.

Μια συνήθεια χρόνων που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την ήδη κακή διάθεση επακόλουθη των αποτυχιών και εμφάνιζε μια εικόνα, προς τους τρίτους, ενός Συλλόγου που δυσκολεύεται ν’ αντιδράσει στις δυσκολίες. Να βρει έξοδο ασφαλείας από μια αποπνικτική κατάσταση και να γίνει ξανά ανταγωνιστικός.

Φέτος κάτι άλλαξε. Ο ΑΡΗΣ του 2009 είναι μια διαφορετική ιστορία. Σε χρόνο μηδέν εμφάνισε «αντισώματα» ως οργανισμός, αντιδρώντας με τέτοια μεθοδικότητα που εξέπληξε όλους όσους είχαν συνηθίσει τον ΑΡΗ που περιγράψαμε, τον ΑΡΗ της εσωστρέφειας, της εσωτερικής διαμάχης, των ανούσιων διαξιφισμών, της περιχαράκωσης σε στρατόπεδα.

Δημοσιογράφοι, αντίπαλοι οπαδοί και κατ΄ επέκταση ο αθλητικός κόσμος της χώρας, έμεινε απορημένος με την ταχύτητα αντίδρασης του ΑΡΗ στα προβλήματα που έμοιαζαν βουνό. «Βαρίδια» εξοβελίστηκαν από το Σύλλογο και βρέθηκαν λύσεις που αποκατέστησαν την εικόνα του ΑΡΗ ως ενός υγιούς και ισχυρού συλλόγου στα αθλητικά πράγματα της χώρας.

Ξεπεράσαμε την κρίση και σήμερα κανείς δε θυμάται το νοσηρό κλίμα που επικράτησε την άνοιξη, απότοκο παρωχημένων λογικών και εποχών που δυστυχώς βρήκαν εφαρμογή από πρόσωπα που πρέσβευαν (στα λόγια) σύγχρονους τρόπους σκέψης και λειτουργίας.

Στο ποδόσφαιρο, για πρώτη φορά ελληνικός σύλλογος εκλέγει το Δ.Σ. μιας Π.Α.Ε. όχι από τους κατόχους των μετοχών αλλά από τους «μετόχους» της ΛΦΑ. Το ισπανικό μοντέλο όπως έχει επικρατήσει ν’ αναφέρεται βρήκε τέλεια εφαρμογή και στον ΑΡΗ. Latin ΑΡΗΣ τύπος και ουσία.

Ένας θρίαμβος της οπαδικής δημοκρατίας μέσα από μια διαδικασία που άφησε άφωνη όλη την Ελλάδα. Ο Έλληνας παραδοσιακά δυσκολεύεται να πειθαρχήσει σε κανόνες. Κι όμως, δίχως παρατράγουδα περισσότεροι από 2.500 Αρειανοί προσήλθαν και ψήφισαν το διοικητικό σχήμα της αρεσκείας τους.

Δεν υπάρχει οπαδός που να μη ζήλεψε την 17η Μαϊου. Για το συμμετέχοντα Αρειανό ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Αυτό που για τους άλλους είναι ευχή, για τον οπαδό του ΑΡΗ είναι κεκτημένο. Μετά από αγώνες χρόνων και με χιλιάδες εμπόδια.

Ο αγωνιστικός σχεδιασμός που ακολούθησε, προκάλεσε το θαυμασμό. Συνεργασίες με Boca Juniors (Gracian), River Plate (Nasuti) για την απόκτηση ποδοσφαιριστών υψηλής ποιότητας, έλευση εν ενεργεία διεθνών (Abreu, Nafti), μεταγραφή ενδεικτική του scouting της ΠΑΕ ΑΡΗΣ (Arano) φερέλπιδες νεαροί ποδοσφαιριστές (Daly,Οmar, Aραβίδης) δίχως δαπανηρά κόστη.

Έξι φιλικά παιχνίδια με Ιταλικές ομάδες, γεγονός που δε συναντάται συχνά στην καλοκαιρινή προετοιμασία των ελληνικών ομάδων και φυσικά το μπαμ του καλοκαιριού. Το φιλικό των φιλικών. Ο μεγαλύτερος αγώνας που έγινε ποτέ στο Κλ.Βικελίδης.

Ένας αθλητικός κολοσσός όπως η Boca Juniors που έρχεται για 2 εβδομάδες στην Ευρώπη για να συμμετάσχει στο Audi Cup με αντιπάλους ποδοσφαιρικά μεγέθη όπως η Manchester United, η Bayern και η Milan θα ολοκληρώσει την επίσκεψή της στην Ευρώπη, ερχόμενη και στη Θεσ/νίκη για να αντιμετωπίσει τον ΑΡΗ.

Αυτό που ούτε για αστείο δε θα τολμούσαν κάποιοι να το πουν, ο ΑΡΗΣ το έκανε πράξη. Η Boca στη Θεσσαλονίκη. Τελεία και τέλεια. Τα διαρκείας που έχουν διατεθεί είναι τα περισσότερα στην ιστορία του ΑΡΗ και το record που προσδοκούσαμε να σπάσει, έχει ήδη καταρριφθεί.

Η πρώτη ανοικτή προπόνηση της 1ης Ιουλίου ήταν πέραν πάσης λογικής. Ασύγκριτη ατμόσφαιρα. Ένα ξέσπασμα του Αρειανού λαού μέσα στο λιοπύρι και 18.000 οπαδοί μέσα στο κατακαλόκαιρο να ζητωκραυγάζουν για τον ΑΡΗ του 2010. Υπόκλιση από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο για το πλήθος που συνέρρευσε την προηγούμενη Τετάρτη στο Βικελίδης.

Μια πρόγευση γι’ αυτά που έρχονται. Ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ κινείται πια με ταχύτητες ασυνήθιστες και για τον ίδιο και για τη μιζέρια που η πόλη συχνά βγάζει ως εικόνα προς τα έξω. Δεν θα πρέπει να υπάρχει Αρειανός, ακόμη και ο πιο «απαιτητικός», που δε θα συμφωνεί ότι η λέξη κοσμογονία περιγράφει την κατάσταση της ΠΑΕ ΑΡΗΣ.

Αυτό το καλοκαίρι έγραψε ιστορία σε όλα τα επίπεδα. Στο τμήμα μπάσκετ υπάρχει ελπίδα. Με συντονισμένες ενέργειες ο ΑΡΗΣ θα βρεθεί στην κλήρωση της Euroleague. Μια ομάδα-θρύλος των ευρωπαϊκών διοργανώσεων θα βρεθεί ξανά στη γνώριμη της θέση.

Μεταξύ των καλύτερων της Ευρώπης. Με σύμμαχο, πέραν της διοικητικής σταθερότητας και των αγωνιστικών επιτευγμάτων, την εικόνα που ο λαός του ΑΡΗ διαμορφώνει στο Αλεξάνδρειο. Μια εικόνα θελκτική για τους επικεφαλής της Euroleague που έσπευσαν να δώσουν την έγκρισή τους για wild card.

Ούτε στο βόλεϊ μάς πτόησε η αποτυχία. Με τις μεταγραφές των Ρουμελιώτη, Kovacevic o ΑΡΗΣ δείχνει τις διαθέσεις του για το νέο πρωτάθλημα. Όσοι λοιπόν βιάστηκαν να ξεγράψουν τον ΑΡΗ, με γνώμονα τη συνήθη πρακτική του Συλλόγου στο παρελθόν να βουλιάζει μετά τις αποτυχίες στην παρακμή, έχουν δαγκωθεί.

Ο ΑΡΗΣ είναι εδώ και με «απειλητική» διάθεση. Κάθε χρόνο δυνατότερος επενδύοντας στη κυρίαρχη δύναμη του. Στον κόσμο του που κάθε μέρα μεγαλώνει. Σε όγκο και σε συμμετοχή.

Ο Super 3 δεν σταματά να εγκαινιάζει παραρτήματα σε κάθε γωνιά της χώρας. Πλησιάζουμε τα 50 στεγασμένα. Μεγαλύτερο τεκμήριο από τη συνεχή ίδρυση συνδέσμων δεν υπάρχει. Είναι η απόδειξη ότι υπάρχουν Αρειανοί πρόθυμοι να προσφέρουν αφιλοκερδώς στη οπαδική γιγάντωση του ΑΡΗ, δημιουργώντας κιτρινόμαυρους πυρήνες οπαδών σε κάθε σημείο της επικράτειας.

Όλα αυτά ξεκίνησαν από τη στιγμή που ο κόσμος του ΑΡΗ έγινε κυρίαρχος στον ΑΡΗ. Ο Super 3 ήταν σε ρόλο αφέτη. Το «όπλο» εκπυρσοκρότησε και ο «αγώνας» ξεκίνησε. Από το 1988 πέρασαν 21 χρόνια για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση, ο λαός του ΑΡΗ να είναι ο καταλύτης των εξελίξεων στο σύλλογο.

Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, μόνο τα τελευταία χρόνια αποκαταστάθηκε πλήρως η σχέση του Αρειανού με την ομάδα. Είχαν φροντίσει, όσοι τον διοίκησαν στο παρελθόν, να αποξενώσουν τους οπαδούς από την καθημερινότητα του Συλλόγου.

Σήμερα, κάθε Αρειανός νιώθει, ψυχή τε και σώματι, μέλος του ΑΡΗ. Η φρενίτιδα που ζούμε εδώ και κάποιες εβδομάδες είναι απόρροια όλων όσων αναφέρθηκαν. Ο Αρειανός νιώθει ότι αυτός ο ίδιος είναι ο ΑΡΗΣ. Ατομική ευθύνη, πιστοποιημένα πια.

Η αντεπίθεση συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Η ιστορία μάς χρωστά πολλά και στο χέρι μας είναι να λάβουμε όσα μας αξίζουν. Ελάχιστα απολαύσαμε σε σχέση με τους κόπους και τις θυσίες όλων αυτών των χρόνων.

Θα δημιουργήσουμε έναν ΑΡΗ όπως τον ονειρευτήκαμε. Με δεσμούς τόσο ισχυρούς που δε θα αποκόπτονται ποτέ. Ένα αόρατο νήμα θα μας κρατά δεμένους μαζί του και κάθε μέρα αυτή η σχέση θα δυναμώνει. Και ταυτόχρονα κι ο ΑΡΗΣ μαζί της.

Σύλλογος. Ομάδα. Οικογένεια.

Σαρξ εκ της σαρκός.

Ο ΑΡΗΣ μας.

Διάχυτες αισθήσεις

Στον Πλαταμώνα, φωτό του φίλου Β. Μυλωνά από Θεσ/κη

Στο φαράγγι του Ενιπέα, στον Όλυμπο

Στα Αμπελάκια, στο Αρχοντικό Γ. Σβαρτς

Ένα ακροκέραμο στα Αμπελάκια Κισσάβου

ΚΙΘΑΡΕΣ (Κ. Καρυωτάκης, 1927)

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Υ.Γ. Τα γενέθλια του VaD - φίλε Βασίλη να τα κατοστήσεις! - μου ξαναθύμισαν τα ωραία αυτά μέρη, με τις διάχυτες αισθήσεις...

Υ.Γ.2 Φίλε George : ραντεβού στις κατεστραμμένες κοιλάδες των Τρικάλων !

Έπεα πτερόεντα

Στις μέρες μας συχνά συγκρίνεται η τεχνολογία του χθες και του σήμερα, όπως εδώ ο πύργος του ρολογιού του μεσαιωνικού κάστρου των Τρικάλων με την ισοϋψή του κεραία του ιντερνετικού e-trikala. Και τα δυο έργα κάνουν "τα λόγια να πετούν" με το δικό τους τρόπο.

Μόνο που η σύγχρονη αντέννα επικοινωνίας θέλει διαρκώς συντήρηση σε αντίθεση με την παλιά αντέννα των καιρών που, αέναη κι άφθαρτη, συγκοινωνεί και εποπτεύει την πόλη της...

Ξωμάχος λιθοξόος

"Σαν τον ξωμάχο αργάτη που δούλεψεν ολημερίς" (Κ.Παλαμάς) ο γέρος λιθοξόος κατεργάζεται την μυλόπετρα μες στον παμπάλαιο κι ανήλιο νερόμυλο της Παλαιοκαρυάς Πύλης, μ' αραδιασμένα πάνω της τα διάφορα σφυριά του, για να μπορεί να αλέθει τα δημητριακά των χωρικών...

Και είναι η δουλειά του λεπτομερής, επίμονη και κοπιαστική που επιβάλλει μιαν ανάσα ξεκούρασης, περισυλλογής και επιθεώρησης του έργου, να προλάβει να κάνει κι ένα τσιγαράκι που η παραδοσιακή κασετίνα του σκεπάζει σε μιαν άκρη το ποτηράκι με το τσίπουρο - γιατί τα χέρια του καθοδηγούνται από μεράκι και εμπειρίες αρχαίες από πατέρα σε γιό...

Κι αν κάτι σκιάζει τις ρυτίδες στο μέτωπό του - όμοιες με τις γραμμές που μαστορικά λαξεύει στην πέτρα - είναι η σκέψη πως ίσως δεν θα'χει διάδοχο στο έργο του και πως ίσως αυτά τα αρχαία λιθάρια που τον περιβάλλουν θα πάψουν μια μέρα να ανασταίνουν τους κόπους των ανθρώπων, να τους κάνουν τροφή για το σώμα και για τα παραμύθια του χειμώνα...

Απείθαρχο καλοκαίρι !

Είμασταν μια μεγάλη ανοιξιάτικη παρέα, στον καφενέ δίπλα στο "Θεογέφυρο", πάνω στον ποταμό Καλαμά της Ηπείρου, εξ΄ού και τα πολλά νερά καλωσορίσματος του σερβιτόρου...

Κι ο αχός του ορμητικού νερού και η δεδομένη στιγμή γέννησε το κλικ στη μηχανή, αλλά και μια ωραία συζήτηση για το ΟΛΟΝ και το ΜΕΡΟΣ.

Σήμερα, παραμονή των ευρωεκλογών, μια δεύτερη ματιά στη φωτογραφία μου΄δωσε και τη διάσταση της ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ και ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ του ορμητικού ποταμού να μπει σε καλούπια ξένα προς αυτόν, γιατί έχει μάθει να ρέει λεύτερος κι όταν βρίσκει βουνό τα εμπόδια μπροστά του να τα διαπερνά και να τα παρασέρνει !

Το "Θεογέφυρο" στον ποταμό Καλαμά

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Γιάννης Ρίτσος: 100 χρόνια απ' τη γέννηση του μύθου.

Ενός μύθου που μοιάζει σαν ένα καράβι που όλο φεύγει κι όλο γυρίζει κάνοντας έναν κύκλο: τον κύκλο του κόσμου ή καλύτερα, όπως λέει ο ίδιος ο ποιητής στο βιντεάκι, μιας ανερχόμενης σπείρας...

Σκοτάδι και φως

Το σκοτάδι γεννάει πάντα φως
γιατί είναι στη μοίρα του
να'χει ρωγμές...

Εδώ, ο Κόζιακας αποκαλύπτει τον εντυπωσιακό του όγκο
μέσα από την ανοιξιάτικη καταιγίδα

Απρίλης Ψεύτης

Στα Σέρρας, η Νομαρχία

Ο Απρίλης είναι ψεύτης, κατά τους Κατσιμιχαίους,
αλλά είναι αλήθεια ο ιδανικός καιρός για ανάσταση
κάθε είδους...

Στην Πύλη, η πανσέληνος στον Ίταμο

Κι έχει και μια αληθινή πανσέληνο, υπέροχη
που ανταγωνίζεται τους κάλπικους φωτισμούς
των ανθρώπων
για να κάνει τα σπίτια τους ομορφότερα
και μαγευτικά σαν ψέμα...

Στα Τρίκαλα, το πρώην ξενοδοχείο ΠΙΝΔΟΣ

"όμορφη μέρα!" τραγουδάνε οι Κατσιμιχαίοι στον "Απρίλη Ψεύτη", "όμορφη μέρα!" τραγουδάει κι ο Μπόνο (και εγώ μαζί τους), γιατί έχει πολλές τέτοιες ο Απρίλης!

95 χρόνια αγώνων !

95 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ίδρυση του θρυλικού ΑΡΗ Θεσσαλονίκης! Η αποψινή εκδήλωση είναι μέρα χαράς και για τα Τρίκαλα, μιας και τιμώμενα πρόσωπα είναι δυό Τρικαλινοί: ο Γιώργος Κολτσίδας (για τα 17 συναπτά έτη παρουσίας του στο αρειανό ποδόσφαιρο) και ο νεαρός Κώστας Παπανικολάου (για το χρυσό της Εθνικής Παίδων στο μπάσκετ) !!!

Παρακάτω παραθέτω αυτούσιο ένα σχετικό ιστορικό σημείωμα από το www.super3.gr :

H Θεσσαλονίκη το 1914 ήταν μια πόλη που πρόσφατα είχε απελευθερωθεί από τουρκικό ζυγό 5 αιώνων και αναζητούσε νέους ρυθμούς ζωής. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας που ήταν σήμα κατατεθέν της πόλης δε θα μπορούσε ν’ αφήσει ανέγγιχτο και το κομμάτι του αθλητισμού.
Ένα νέο σπορ έκανε την εμφάνιση του στην πόλη και προκαλούσε τόσο έντονα συναισθήματα στους νέους της Θεσσαλονίκης ώστε κάθε γειτονιά, κάθε σχολείο οργάνωνε ομάδες που η μια ανταγωνιζόταν την άλλη.
Στην οδό Εγνατία, κοντά στην Καμάρα, λειτουργούσε το «Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης». Στα πλαίσια της ευγενούς αθλητικής άμιλλας διοργανώνονταν ποδοσφαιρικοί αγώνες μεταξύ του «Γυμνασίου Θεσσαλονίκης» και άλλων Γυμνασίων της πόλης.
Οι αγώνες δεν περιορίζονταν μόνο μεταξύ σχολείων αλλά και συνοικιακών ομάδων της πόλης που είχαν ιδρυθεί στα πλαίσια της φρενίτιδας που άκουγε στο όνομα ποδόσφαιρο. Έτσι λοιπόν και το «Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης» αποφάσισε να οργανώσει ποδοσφαιρική ομάδα που τέθηκε αντιμέτωπη με ομάδες άλλων σχολείων.
Μεταξύ των αντιπάλων ήταν και η ομάδα του Ηρακλή. Είχε τη φήμη ισχυρής ομάδας στην πόλη. Οι μαθητές του «Γυμνασίου Θεσσαλονίκης» ενισχυμένοι κι από αποφοίτους περασμένων χρόνων δημιούργησαν ομάδα που νίκησε τον Ηρακλή.
Αυτό ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία ενός Συλλόγου που θα λειτουργούσε επίσημα πλέον με καταστατικό και μέλη. Την ιδέα για τη σύσταση Συλλόγου έδωσε ο πατέρας ενός εκ των μαθητών που συμμετείχαν στην ομάδα.
Ο πατέρας του Δημήτριου Ιωαννίδη παρότρυνε τους μαθητές να οργανωθούν σε Σύλλογο. Οι νέοι ενθουσιάστηκαν και με τη βοήθεια των μεγαλυτέρων ετοίμασαν το καταστατικό του νέου Συλλόγου που την 1η Μαρτίου 1914 εγκρίθηκε από τους μετέπειτα ιδρυτές του.
Στις 25 Μαρτίου 1914 σε καφενείο στην περιοχή Βότση (ή κατά άλλους στο εξοχικό του Φλόκα) έγινε η επισημοποίηση της ίδρυσης του νέου Συλλόγου. Κατεγράφησαν οι ιδρυτές του και τα 43 άρθρα του καταστατικού λειτουργίας του.
Τα ονόματα που εμφανίζονται ως ιδρυτές του Συλλόγου ήταν 5: Ρούσος Ρωσσιάδης, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτριος Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, Αθανάσιος Παπαγεωργίου.
Ο Μήνως Κυδωνάκης ορίστηκε πρώτος πρόεδρος του ΑΡΗ και το ΔΣ συμπεριελάμβανε εκτός των 5 ιδρυτικών μελών και τους Πέτρο Γκουζαμάνη, Πέτρο Κρέη, Ιωάννη Πλιάτσικα, Γιώργο Λάμπρου και Αναστάσιο Τσιατσιαπά.
Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε η διάρθρωση του νομικού εγγράφου να εμφανίζει 5 μέλη ιδρυτές και 9μελές Διοικητικό Συμβούλιο είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να το αποδώσουμε στους νομικούς κανόνες της εποχής αναφορικά με τον τρόπο διάρθρωσης του προκειμένου να κατατεθεί προς έγκριση από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης.
Δεν αναφέραμε ακόμη ποιο είναι το ιδρυτικό μέλος που «βάφτισε» το νέο Σύλλογο. Ο μύθος αποδίδει αυτή την μεγάλη τιμή στον Τηλέμαχο Καραγιαννίδη. Ο νονός του ΑΡΗ! Ο 17χρονος (!) αυτός νέος της εποχής επέλεξε ένα όνομα που θα ΄ταν «τροχιοδεικτικό».
Η ομάδα αυτή θα διακρινόταν για τη μαχητικότητα και το πολεμικό πνεύμα του θεού των αρχαίων Ελλήνων. Σε κάθε έκφανση της έπρεπε να προβάλλει επαναστατικότητα και δεν είναι τυχαίο ότι η επισημοποίηση της ίδρυσης του επιλέχθηκε - και όχι τυχαία - να γίνει την 25η Μαρτίου.
Μια σημαδιακή ημερομηνία για όλους τους Έλληνες καθώς αυτή καταχωρήθηκε ιστορικά ως η επίσημη έναρξη του αγώνα του 1821 και της προσπάθειας για απαλλαγή από τον οθωμανικό ζυγό. Ένας Σύλλογος γεμάτος συμβολισμούς και ποικίλα νοήματα ήταν πια γεγονός για την πόλη.
Και ποιοι πρωτοστάτησαν σ’ αυτό; Μια παρέα μαθητών ηλικίας 17 και 18 ετών που αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν ποδοσφαιρικό Σύλλογο (έτσι αναγνωρίστηκε ο Σύλλογος μέχρι την τροποποίηση του Καταστατικού στις 29-5-1926 όταν κι από Ποδοσφαιρικός Σύλλογος έγινε Αθλητικός Σύλλογος προκειμένου να συμπεριλάβει κι άλλα αθλήματα) με την ονομασία ΑΡΗΣ.
Στους 11 που φαίνονται επίσημα ως ιδρυτές δε θα πρέπει να παραλείψουμε ν’ αναφέρουμε και τους υπόλοιπους 11 που ολοκληρώνουν τους 22 ιδρυτές του ΑΡΗ. Είναι οι Γιάννης Αγγέλου, Λάζαρος Αγοραστός, Γρηγόρης Βλαχόπουλος, Λάζαρος Βλαχόπουλος, Δήμου, Άγγελος Ζέγας, Δημήτρης Κοτρότσης, Λάζαρος Κωστίδης, Γιάννης Νακόπουλος ,Κάρολος Σαλούστο, Πρόδρομος Κότσανος.
Το «Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης» στην περιοχή της Καμάρας ήταν λοιπόν η κοιτίδα του ΑΡΗ. Το φημισμένο Γυμνάσιο λόγω πληθώρας μαθητών οδηγήθηκε σε διαχωρισμό. Στο Α΄ και στο Β΄ Γυμνάσιο.
Η συστέγαση των δυο τμημάτων παρέμεινε μέχρι το 1918 όταν και η συγκατοίκηση ήταν πια αδύνατη. Τότε το Α΄ Γυμνάσιο μετακόμισε στην οδό Βασιλίσσης Όλγας όπου λειτούργησε όλο τον 20ο αιώνα και έγινε ευρύτερα γνωστό στους κατοίκους της πόλης.
Γιατί γίνεται αυτή η διευκρίνιση; Διότι ενώ στην πραγματικότητα τον ΑΡΗ τον ίδρυσαν «Καμαριώτες» η μετακόμιση του Α΄ Γυμνασίου στην αρχή της Βασιλίσσης Όλγας επέφερε ιστορική σύγχυση αναφορικά με την κοιτίδα του ΑΡΗ.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο είχε παρενέργειες αναφορικά με τη λειτουργία του ΑΡΗ ο οποίος στις αρχές του 1917 έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται λόγω της τεταμένης κατάστασης που βρισκόταν η χώρα.
Στην πόλη της Θεσσαλονίκης παρέμεναν μόνο μαθητές που δεν είχαν ηλικία στράτευσης. Οι μαθητές λοιπόν του Α΄ Γυμνασίου Θεσσαλονίκης θεώρησαν φυσιολογικό να ονομάσουν την σχολική τους ομάδα ΑΡΗΣ.
Οι μαθητές αυτοί με τη βοήθεια ενός Αρειανού δικηγόρου ονόματι Γιάννη Οικονομόπουλου παρέλαβαν από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ένα παλιό αντίγραφο του καταστατικού ίδρυσης και με τη συγκατάθεση των παλιών ιδρυτών επανασύστησαν το Σύλλογο ΑΡΗ.
Πήραν τις σφραγίδες, όρισαν νέα διοίκηση και ο ΑΡΗΣ ήταν ξανά μια ζώσα πραγματικότητα! Αξίζει ν’ αναφέρουμε τα ονόματα αυτών που αποτελούσαν το «νέο» ΑΡΗ: Κότσιανος, Αγοραστός, Παπαγεωργίου, Οσμάν, Ηλιάδης, Μπαρίτας, Λόγγος, Σωτηρόπουλος, Βλαχόπουλος, Κόρατς, Τσιντιφάν, Βλαχόπουλος, Οπλοποιός, Γρηγ. Βικελίδης (ξάδελφος των αδελφών Βικελίδη).
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι υπάρχουν μεταξύ του παλιού και του νέου ΑΡΗ κοινά ονόματα που λειτούργησαν ως γέφυρα σύνδεσης του νέου με το παλιό. Ο λόγος λοιπόν που πολλοί θεωρούν πως ο ΑΡΗΣ έχει κοιτίδα την περιοχή της Αγίας Τριάδας είναι αυτή η «επανίδρυσή» του.
Μάλιστα την εποχή εκείνη καθώς η συγκεκριμένη περιοχή είχε πολλούς πρόσφυγες, ο ΑΡΗΣ θεωρούνταν η ομάδα των προσφύγων ενώ ο Ηρακλής των «μπαγιάτηδων» Θεσσαλονικέων. Ο ΑΡΗΣ σταδιακά μεγάλωνε και είναι γνωστή η συνέχεια με τη διαρκή κατάκτηση τίτλων σε τοπικό και πανελλήνιο επίπεδο.
Η ιστορική αναφορά στην ίδρυση και τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του ΑΡΗ είναι αναγκαία για να καταρριφθούν οι επίπλαστοι μύθοι που κάποιοι ανιστόρητοι διέδωσαν και συνεχίζουν να διαδίδουν στην πόλη.
Με την πολύτιμη βοήθεια του καθηγητή Νομικής Γ. Αναστασιάδη που ως άξιος ιστοριοδίφης αναζήτησε και κατέγραψε όλο αυτό το πολύτιμο υλικό ολοκληρώνουμε την επετειακή μας αναφορά.
Ο κόσμος του ΑΡΗ γνωρίζει πια τις ρίζες του Συλλόγου και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Η μεγαλοσύνη του ΑΡΗ μας έχει καταγραφεί ιστορικά από τις επιτυχίες που είχε σ’ όλα τα αθλήματα και τους αναρίθμητους τίτλους που κοσμούν την αίθουσα τροπαίων.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο ο ΑΡΗΣ έχει τη δυνατότητα να διαθέτει τόσα τρόπαια ώστε ν’ αναγκαστεί να τα μεταφέρει σε ειδική αίθουσα βαπτίζοντας την κιόλας!
Κι όλα αυτά ξεκίνησαν 95 χρόνια πριν σε μια σχολική τάξη, σ’ ένα προαύλιο σχολείου από τη μαθητιώσα νεολαία της εποχής.
Ο ΑΡΗΣ αυτός ήταν και αυτός θα παραμείνει. Ένας δυναμικός πρωτοπόρος των εξελίξεων. Αθλητικών και κατ’ επέκταση πολιτισμικών.
Ο ΑΡΗΣ δεν είναι απλά μια ομάδα αλλά μια μεγάλη κοινωνία ανθρώπων.
Γιορτάζει η Ελλάδα, γιορτάζει ο ΑΡΗΣ μας.
Χρόνια πολλά ΑΡΗ !